Hoxe é o día que é, 23 de febreiro, e non lembraría que tal día como hoxe, hai 36 anos se produciu o último intento de golpe de Estado en España, se non fose porque antonte participei na presentación do último libro de memorias do xornalista egrexio Miguel Ángel Aguilar, e nel conta, entre moitas ocasións históricas nas que estivo presente, o que lle pasou precisamente naquela xornada desde que un garda civil con mostacho e pistola entrou pegando tiros (ou mais ben, mandándoos pegar).

Aguilar, que daquela estaba procesado polo militar (daquela non facía falta ser militar para que te procesaran polo militar), e tiña razóns máis que fundadas para temer que aquilo podía acabar mal, polo menos para el, contaba na presentación o mal que lle parecía a interpretación que se deu do "valor" de Tejero e a "covardía" dos congresistas, que se tiraron -menos o xeneral Gutiérrez Mellado e Santiago Carrillo, que xa estaban afeitos a escoitar estoupidos- ao chan en cando sentiron e viron os tiros. "Se fose eu quen tivera a pistola e Tejero non tivera nada, faríao reptar da Carrera de San Jerónimo a Porta do Sol e volta sen que chistara". De todo o que contou, no libro o na presentación, o que máis me chocou son como neses momentos históricos se dan situacións que logo non saen nos libros, polo menos nos de Historia, pero representan moito máis que as datas das batallas e os nomes dos reis o que é a traxectoria dun país.

Por exemplo o comentario que lle fixo Gutiérrez Mellado, en momento tan íntimo como cando os dous estaban usando o urinario das Cortes, sobre a disparidade na unformidade dos gardas asaltantes. Uns con tricornio, outros con gorra de faena ou con boina, uns de bota alta de motorista de tráfico e outros con bota de montaña e anorak. "Iso quere dicir que non son da mesma unidade, e que os foron collendo aquí e alá, subíndoos aos autobuses sen os seus mandos naturais. Se a cousa vai rápida pode acabar mal, pero se se prolonga, non se van coordinar", díxolle o daquela vicepresidente de Adolfo Suárez. Con toda razón, pola outra circunstancia que lle chamou a atención ao cronista. O bar. Con trescentos e pico deputados, conserxes, administrativos, xornalistas, escoltas xa desarmados e asaltantes, os camareiros non daban abasto a atender a tanta clientela. Había unha cola inmensa que saía do bar e se prolongaba polos corredores, con churros e merinos mesturados. A Aguilar chamoulle a atención que os gardas civís, cando lles chegaba o turno, pedían o que fose, co fusil metrallador nunha man, e coa outra buscaban os cartos no peto e logo levaban a bebida. Cando todo acabou, despois dunha chea de tempo, os asaltantes que facían cola e pagaban as consumicións arramplaron coa caixa dos cartos e coa botellería do bar.

O conto de Aguilar tróuxome á memoria o caso dun monfortino, José Antonio Iglesias, garda civil que foi alí cunha papeleta de orde, sen saber a que ía. O que dicía confirmaba que aquel foi o golpe de tócame-Roque: el ía saudando aos seus paisanos (ao ministro do Interior Juan José Rosón foille a por tabaco), e saíu fóra, a chamar a muller desde unha cabina, e volveu entrar, sen problema ningún. Pero tamén puido ser un masacre: un sarxento pediulle permiso a Tejero para pegarlle un tiro a Carrillo e o tenente coronel deullo. Entro o de Monforte e un compañeiro tiveron que agarrar ao sarxento, que se puxo a chorar. Cando acabou todo, volta ao autobús e ao cuartel, sen que pasara nada. Aos poucos, deixou a Corpo. Gustaríame poder reunir a Aguilar con Iglesias, e ver o que dicían.