Mis últimos 21 gramos de energía para todos vosotros. Muchas gracias y hasta siempre!!". Esta despedida de Jaime Manso no seu Facebook debería pasar á historia das frases últimas máis celebradas, xunto con "Acabo de tomar 18 whiskies, creo que é o récord..." que pronunciou o poeta galés Dylan Thomas ou a de Lady Astor, que ao ver a tanta xente arredor da súa cama preguntou se estaba a morrer ou era o seu aniversario. Jaime morreu o martes pasado, e hoxe, 13 de xullo, cumpriríanse 39 anos desde que abriu a súa tenda de discos na Rúa Cega da Coruña.

Jaime Manso Rey nacera en Betanzos (Noni Pereira Jr., que me fai de sherpa na súa biografía, cre que na Rúa do Rollo, que tamén pode parecer unha premonición, pero non, porque o Rollo era unha columna que se erguía como símbolo da xurisdición real e que servía para axustizar os reos). Nos anos 50 e comezos dos 60 Betanzos, como a maioría das vilas de entón e algunhas de agora, non era lugar para ter a sensibilidade expresiva que tiña Jaime. El ten contado como se sentía transportado na pista da discoteca Rey Brigo cando soaba David Bowie, e a reacción dos presentes. Así que se se foi a Londres foi para poder respirar algo de aire libre sen que o sinalaran co dedo. Na cidade na que o swinging London estaba incubando, sen sabelo o punk, Jaime coñeceu a quen xa daquela eran figuras da música e seríano máis aínda. En 1980, desaparecera Franco, e parecía que tamén o franquismo, o político e o sociolóxico, e Jaime volveu a Coruña a abrir unha tenda de discos que traía a reminiscencia libre daquel mercado de Portobello que era como un enorme feirón de Betanzos de roupa, discos e antigüidades (e no que tantos galegos se estableceron).

As homenaxes que lle fixeron estes días (a mellor homenaxe que lle podía facer a cidade que sentiu a súa morte sería manter a súa tenda) lembran como pola tenda pasou todo quen foi alguén na música da cidade, e as redes sociais énchense de xente que lembra os primeiros e os últimos discos que mercou en Portobello. Nos mitificados 80, conseguir discos, ou vídeos, era case labor de contrabandistas, e Jaime ía e viña satisfacendo a demanda, e o que é máis importante, incrementando a oferta. O batería Dani Punta traballaba alí cando o propietario ía a Londres, ata que tivo que escoller (Dani) entre a tenda ou a banda. Foi a época dourada dos vinilos, pero aínda así todos aos coruñeses sóbranlles os dedos dunha man para contar as tendas que había. Nonito Pereira Sr. lembra que estiveron a piques de asociar o seu Nito's con Portobello, pero ao final cada quen seguiu o seu camiño.

O de Jaime Manso ten mérito, porque deu sobrevivido á crise do sector, e tamén á implantación das grandes superficies. Fíxoo porque era un supervendedor capaz de calar a quen lle entraba pola porta, e porque non só era un experto no que vendía, senón tamén un namorado. Ata a punto de que surfeou todas as modas e enganchou con todas as xeracións. Todo o mundo ten as súas voltas, e Jaime tiña outra faceta máis oculta. A de axudar. A grupos novos (e non tan novos, a Radio Océano cedeulle o local de enfronte para ensaiar nunha ocasión: alí naceu Sexo soviético), e tamén a xente que atravesaba malas rachas. A casa de Jaime era un refuxio para quen necesitaba afastarse dos malos hábitos.

Cando alguén se vai, sempre nos queda o remorso de non terlle mostrado bastante cariño. Neste caso, agradezo a oportunidade que tivemos, o pasado verán, de chantarlle diante de Portobello, a figura de Suso Chapas, o habitual máis entrañable. Agora os dous poderán seguir falando de discos.