Acabouse o chocolate

Foi un comentario estúpido, seino. Entendo que non haxa luvas de usar e tirar, nin mascarillas (estou practicando para facer unhas de papel de cociña), e do xel hidroalcohólico nin falamos, pero chocolate? Por que estamos desabastecidos de chocolate, pregunteime cando o membro de unidade familiar destinado ao supermercado chamou desde alí dando novidades. Será porque, ao ter os pequenos na casa, hai máis gasto del? Ou polo consolo que din que produce o seu consumo nos estados depresivos?

Claro que non é só o chocolate. Non sei se é o atavismo da fame pasada, pero non me cabe na cabeza a razón de que haxa acumulación de alimentos -e menos de papel hixiénico, aínda que ao mellor, unha cousa leva a outra-, cando non a houbo en situacións nas que sería máis lóxico, como cando o desastre de Chernóbil. Sei que hai estudos de psicoloxía social que analizan o fenómeno, e mesmo lle dan nome, pero creo que xa pasamos aquel primeiro momento de tensión e desnorte. Ademais, onde mete a xente todo canto compra? Imaxino que hai quen terá o papel hixiénico estibado nas paredes do salón, e quen destinou o rocho ou o cuarto de invitados a despensa. En todo caso, alégrome polo sector da alimentación. Polo menos que haxa un ao que lle vaia ben. Ou dous, porque ao da parafarmacia veunos deus a ver. Está máis barato o whisky de 12 anos que unha solución de auga con glicerina e alcohol de 98º. Espero que repercuta nos salarios dos empregados.

O que si penso que vai ser digno de estudo, psico ou sociolóxico, son as diferencias entre os confinados e os ceibos, as dúas clases nas que se divide a sociedade española. Supoño que os confinados desenvolveremos unha serie de adiccións e de fobias das que se verán libres os ceibos, como a agorafobia, a afenfosfobia (a aversión a ser tocado), a ambulofobia ou basofobia (aversión a andar), a dromofobia (aversión a cruzar a rúa), ou a tropofobia (aversión cambiar de casa). Os ceibos, pola contra xerarán probablemente estados de resentimento ou de superioridade, dependendo da personalidade inicial, e episodios de clitrofobia (aversión a ser encerrado) ou anuptafobia (aversión a quedarse só). E multiplicaranse manías entre uns e outros como a verminofobia (aversión aos xermes e bichería pequena en xeral) ou a tapinofobia (a versión a contaxiar ou ser contaxiado dunha enfermidade).

O pavero do caso é como aos confinados lles tocou selo, mentres hai ceibos inexplicables. Non deixa de ser rechamante que sexan as empresas quen decidan se os traballos poden ser teles ou presenciais, ou que haxa ramos inevitablemente presenciais, como o da construción, que sigan en activo, cunha chea de xente indo e vindo ao seu lugar de traballo. Ou a falta de protección que parecen ter os membros das forzas de seguridade, por non falar dos militares. Non parece unha gran idea ceibar polas de cidades pacíficas unha chea de señores que viven e dormen todos xuntos, a apatrullar a cara descuberta.

Pero o min o que me afecta é o do chocolate. Xa non teño maiores na casa que me digan aquilo de "isto parece o racionamento", pero si lembro un chiste que circulaba nos últimos anos antes da caída do Muro, en concreto en Checoslovaquia. Un home que vai a carnicería e cando lle toca despois de facer cola, xa non queda. Protesta e é acalado por un que lle di: "Antes, por menos diso...", facendo coa man o xesto de disparar. Cando volve á casa coas mans valeiras, a muller pregúntalle: "Xa se lles acabou a carne?". "Peor aínda -contesta el- xa se lles acabaron as balas".