Hai xa sesenta e tres anos que o Perceval de Vilanova dos Infantes comezou a cabalgar por estas terras. Tomou armas, lembremos, en 1957 coa publicación de Voce na néboa e, desde entón, non deixou de batallar unha soa xornada pola mesma causa: a da liberación nacional e social de Galicia. Unha loita desigual e teimuda, histórica pola súa orixe e por ser o noso propio pasado outra das materias en litixio, e na que el tomou parte do único xeito que lle é permitido: a todo ou nada. Na política, fundando a maior organización política galega, a UPG e, máis tarde, o comunismo de praxe independentista realmente existente en Galicia; no académico, esculcando no noso legado literario e filolóxico de Pero Meogo a Novoneyra e, sobre todo, no ámbito literario, cultivando a prosa xornalística, a novela e, nomeadamente, o relato e a poesía nas súas máximas posibilidades expresivas, cun estilo inconfundible no que se mesturan o barroco e o existencial, o materialista e o mítico.

Estamos pois ante unha vida e unha obra completamente excepcionais que remite a unha figura, a do poeta guerreiro, que conta con precedentes senlleiros na banda de couso do século XX: de Miguel Hernández e Roque Dalton a Brendan Behan e Joseba Sarrionaindía, e tamén na de arca: D'Annunzio. Un compromiso que excede o ámbito das letras, que se manifesta tamén na praxe revolucionaria. A literatura pasa entón a soar distinto: a violencia do encerro pesa sobre as ás do poeta que produce despois un canto dunha beleza nova, elexíaca ou desesperada, mais nunca vencida: Colofón.

A impoñente obra, a conxunción en altas doses de erudición aplicada, talento literario e compromiso político pode resultar, ás veces, unha visión dolorosa para quen non sabe comprender na grandeza do outro máis que a constatación humillante da súa propia pequenez. De aí, a inevitable confederación de necios reunida na súa contra que constitúe, segundo Swift, a proba irrefutable da aparición do xenio, porque o noso Perceval ourensán de Vigo, a semellanza do seu predecesor galés, resulta máis cativador aínda en persoa que a través da escrita: a mesma anchura de corazón, a mesma vontade de saber, o mesmo apetito inmenso de aventura, é dicir, de vida.

Este venres 7 de agosto chega Ferrín aos 82 anos da súa idade. Talvez a el lle fora permitido ollar na súa xuventude en cas do Rei Pescador, moi perto de Trasalba, a copa luminosa que un día ha liberar por sempre a nosa patria, así foi escrito, da terra erma, dos incendios no verán, dos andazos da vide, da peste das patacas, dos señores estranxeiros. Mais, mentres non chega esa hora, confiemos unicamente na cifra para a loita contida nos versos do poeta: nas pedras guindadas contra o inimigo en Derry ou Palestina, no himno de nós cantado por unha menina galega nunha estación helvética, nos amantes imposibles atopados en Compostela, nas mans dadas no comunal convenio colectivo, na espiral en pedra de Mogor. En Ferrín.