Nunca tanto se falara da liberdade desde o final da Guerra Fría como esta semana pasada. O mesmo intelectual orgánico que pola mañá defendía con grandes golpes de peito a liberdade de prensa, xustificaba sen rubor pola tarde a entrada en prisión dun rapeiro por exceder os límites á liberdade de expresión contemplados no Código Penal. Son cousas propias do entroido: un pode ir disfrazado de Habermas un día e de Carl Schmitt o seguinte.

Recapitulemos. O martes detiñan o rapeiro Pablo Hasél por inxuriar un rei emérito que non se atreve a defender xa nin José Antonio Zarzalejos, por chamarlle “capo mafioso” e “borracho tirano” a un suxeito que se atopa agora mesmo fugado nos Emiratos Árabes Unidos, un réxime teocrático ao que a ONU lle está a esixir unha fe de vida da princesa Latifa, logo de que esta difundise un vídeo pedindo axuda e a súa liberación.

Ao día seguinte, Pablo Iglesias nun discurso brillante, como adoitan ser os seus, e inoportuno, como tamén lle sucede ás veces, lembráballes aos presentes no Parlamento unha verdade incómoda: que a liberdade de prensa non é exactamente como nos contan, que os grandes medios de comunicación tenden a obedecer a consigna de quen os financia cos seus anuncios ou coa propiedade da parte correspondente do seu capital social. Iglesias apelou, como proba de cargo, á testemuña do propio presidente do goberno, Pedro Sánchez, quen na súa famosa entrevista con Jordi Évole xusto despois de que o botaran os susanistas de Ferraz, denunciara presións por parte do IBEX-35 e do Grupo Prisa para que non formase goberno con Podemos. E ten razón o vicepresidente: se nas democracias parlamentarias o que conta é a calidade na formación da opinión pública, o ideal sería dispoñer, cando menos, duns medios públicos independentes e responsables coa verdade.

Como era de esperar, a cuestión das liberdades no estado español suscitou un gran interese no ámbito internacional. O New York Times, a cabeceira “mundial” por excelencia, explicou a vaga de disturbios que seguiu a detención de Hasél como unha resposta á “limitada liberdade de expresión” imperante no estado. Unha acusación que se vai acumulando a outras precedentes, como a dos abusos policiais e os procedementos de excepción aplicados á causa catalá, e que contribúen a danar aínda máis as credencias de calidade democrática dun país que padeceu unha ditadura durante 40 anos.

Ante estas presións desde o ámbito internacional, o presidente do goberno non tivo máis remedio que recoñecer que había que darlle unha volta a algúns títulos do Código Penal, aínda que non dixo nada da derrogación da Lei Mordaza de Rajoy tal e como consta no acordo programático do PSOE e UP. Os contedores ardendo na rúa serviron, ademais, para recuperar aquel vello argumento inmobilista de que non se pode ceder á violencia, o único monopolio que o estado parece querer seguir conservando en exclusiva logo de privatizar case todos os demais. Reino de España.