Opinión

Xornalista | Ex xefe de Deportes de LAOPINIÓN

O blues de Arsenio

Arsenio, entre agarimos dos seareiros, en 2005. |  // PUGA

Arsenio, entre agarimos dos seareiros, en 2005. | // PUGA / RodriSuárezXornalista.ExxefedeDeportesdeLAOPINIÓN

Non foi por Kapuscinski. Nin por Bernstein e Woodward. Nin por Camba ou Cunqueiro. Se eu quixen xornalista, se pasei uns anos marabillosos na Redacción deste diario, non foi por imitar a grandes firmas nin por ningún delirio de grandeza con excusa vocacional. En realidade, todo isto foi por Arsenio.

Alá cando eu era un rapaz, e coido que aínda agora, os nenos de clase traballadora accedíamos á arte, á beleza, de dúas formas. Unha era a música. A outra, o fútbol. Vale, xa líamos a Verne e tamén a Stephen King, en edicións económicas, pero a chave do asunto, a imperiosa necesidade, consistía en ser protagonistas, nunca máis espectadores. Rebelarse contra o destino. O que, como cantaron Os Diplomáticos, estaba nos terróns de Riazor. O territorio da nosa inesperada vitoria.

Subirse a un escenario a berrear diante de centos de persoas. Que os resumos dos partidos na tele tiveran que enfocarnos. Escribir nos periódicos. Todo era o mesmo. Todo formaba parte do plan. Esa era a nosa revolución, colectiva pero sen construíla en base a teorías pesadas do ano catapún, baseada no día a día, na forma de actuar no presente. O referente non era un señor con barbas do século anterior. O motor sentábase no banquillo de Riazor, podía ser o noso avó, pero era o ídolo real, o punk que nacía da normalidade, o rock honesto. Sen postureos.

Fomos multitude os que nos adentramos na creatividade como fórmula para honrar a Arsenio. Non hai libros sobre o tema, pero cando —alá polos anos 90—reuníamonos uns cantos rapaces nun bareto a pensar cancións para cantarlle en Riazor, eses nenos descamisados estabamos facendo o que os listillos chaman un brainstorming, unha tormenta de ideas, pero non para fastidiar a vida de ninguén, senón para facernos felices. Iso é Arsenio. A nosa gran inspiración.

Todo o que el contaba era filosofía. Galega. Coruñesa. Da urbe chegada de fóra que representaba, a procedente de Arteixo ou Fisterra. A que non gustaba a uns poucos señoritos, pero amábamos os moitos dos barrios. O gran CTV (Coruñés Tamén Veciño). Sexamos claros, Arsenio foi o maior educador que existiu xamais nesta cidade. Neste país. Convidaba a pensar. O seu catálogo de sabedoría resulta inesgotable. E falo en presente, como hai que referise ao eterno.

Os grandes, e esa palabra fica pequena ante Arsenio, están sempre. Instálanse nas neuronas, mesmo nos neurotransmisores. En común. A identidade da Coruña e de Galicia resulta imposible de entender sen o noso raposo. O que todos quixemos ser. Pero só el foi, da forma máis xenerosa posible, sen pedir nada a cambio. Quero pensar que estivemos á altura.

Xuntarse entre Kalimocho de adolescente para ensaiar aquilo de “hai un home en Riazor” que cantabamos desde General en 1995 e acabar facendo a crónica, nestas páxinas, do Centenariazo de 2002 forman un fío. “Non hai Dépor sen Arsenio, nin Arsenio sen Deportivo”, di a oda musical que lle fixeron uns amigos de Monte Alto. Se o pensan, é aínda máis fondo. Eu non sería Eu sen Arsenio. Somos o que o Arsenio nos ensinou.

Grazas, Mestre.