Ser do Timón e de Bonilla

Ás veces soño que nunha véspera de Reis, nunha Coruña orballada e ateigada de xente, logo de vibrar coa Cabalgata pero cos pés enchoupados, entro no Timón e apaño un sitio libre. Si, si, unha fantasía por completo. De casualidade que marchan dúas parellas con nenos e a ducia de persoas que están diante gardan cola só para «levar». Daquela ámbalas mesas son perfectas para os oito ou dez da panda. Un caso típico de chegar e encher. Máis que unha quimera parece un milagre pero soñar dáche certas licencias. Tras eses churros con chocolate (gloriosos!) e recuperado da hipotermia, só penso na paz mundial e na fortuna de ser do Timón.

Custoume escribir isto, porque é un risco exporse desta maneira. Espirse así, publicamente, desvelando esta intimidade, case á altura do que vai dentro do sobre un domingo electoral. Mais ás veces toca mollarse. Superas o mal trago e listo. Sei, tirando polo baixo, que acabo de perder un feixe de amistades. Si, eses incondicionais da churrería de enfronte, de Bonilla, que agora ollaranme con desconfianza. Pois laméntoo, con todo o cariño, pero nesta vida son «timoneiro» (alomenos ata hoxe, porque o futuro é dabondo incerto). Eso si, e non é por quedar ben, coas patacas fritidas téñoo claro: Bonilla, of course!

E non, non son un deses coreanos que as descubriu no filme Parásitos e foi correndo ao híper, nen tampouco fago trampas coma nalgúns bares —habelos hainos— onde a lata pon «Bonilla a la...» pero na boca venche a vista. De ningún xeito. Encántanme porque síntolles un aquel no sabor que as fai únicas. Será por traelas de Coristanco onde sempre chufaron de terra vizosa e, por conseguinte, boa materia prima. Será o punto crocante trala fritura exacta, polo aceite de oliva, polo toque salgado, pola cor azul e branca do embalaxe..., que sei eu!

Por sorte, ao contrario que cos churros, nestas outras frituras parece que cada vez a unanimidade é maior, co cal menos enemizades. Ata a presentadora norteamericana Oprah Winfrey, unha celebridade nos Estados Unidos, incluíu as Bonilla na lista dos seus imprescindibles do Nadal. O mesmo acontece cunha empresa británica —desas especializadas en regalos premium— que preparou un dúo exclusivo emparellando as nosas patacas con caviar baerii siberiano. Na descrición xa anticipan que se trata dunha maridaxe perfecta.

Só que a felicidade nunca é completa. Xusto cando ía polas Bonilla, ao súper de sempre, a ese onde ofrecen moitas alternativas porque merezo elixir, resulta que nada. Disque deixaron de vendelas! De verdade? Como pode ser? Que fago? Pois semella que só queda un camiño: deixar de vivir coma galego e mercar noutro supermercado. Nada persoal, eh!, só negocios.