O absentismo: a trampa das palabras

O uso do termo absentismo é un exemplo de como a linguaxe pode xerar confusión no debate público e dificultar o diálogo social. A súa definición neutral significa ausencia no posto traballo. Porén, o concepto do absentismo abrangue ausencias por causas socialmente avaladas e globalmente ben vistas (permisos de maternidade e paternidade, baixas médicas que obrigan a parar ao traballador ata que recupere a saúde...) e outras que non o son: absentismo inxustificado, abusos por parte dalgúns traballadores e falta de control, baixas que se alongan máis alá do razoable por atrasos ou disfuncionalidades na atención médica, ou contornas laborais tóxicas que prexudican a saúde mental dos empregados.

Eu téñoo claro. Hai que defender con toda a firmeza o primeiro vector do absentismo, o que sería a compoñente lexítima, e actuar de forma eficaz contra o segundo; o que poderiamos denominar inadmisible. O lexítimo é bo e o inadmisible é malo. A atención ten que centrarse neste segundo vector, que é prexudicial para todos: para as contas públicas que soportamos todos, para as contas das empresas e para os traballadores, que acaban asumindo sobre-esforzos e tensións como consecuencia das ausencias inadmisibles.

Clarificar a linguaxe é fundamental para avanzar. A partir de aí, precisamos un coñecemento polo miúdo das causas, procesos de identificación, e un pacto social entre todas as partes para definir estratexias e tomar medidas contra o absentismo inadmisible.

Evitemos as posición extremas. Sería un disparate social pretender eliminar todo o absentismo. Pero non é xusto nin razoable dar por bo todas as ausencias e quedar de brazos cruzados defendendo sen criticar a quen non o está a facer ben; sexan traballadores, servizos públicos ou as propias empresas.

Suscríbete para seguir leyendo