Fala rápido, disparando as verbas como se as tivese gardadas na recámara. E, á mesma velocidade, métese en proxectos, como o espectáculo con Xosé A.Touriñán e Carlos Blanco que acaba de estrear, ou Pequeñas coincidencias, a primeira serie de televisión española orixinal de Amazon Prime Video. Javier Veiga (1973), artista do Grove, fai da poliedria traxectoria nun camiño consagrado desde sempre á comedia. Hoxe presumirá de oficio xunto a David Amor, J.J. Vaquero, Álex Clavero e David Perdomo no Encontro Mundial de Humorismo, no que ofrecerá o espectáculo A mariscada dos idiotas (teatro Colón, 22.30 horas).

Nesta mariscada a maioría dos participantes son galegos. Un enténdese mellor cos da casa?

Somos metade e metade, porque están dous de Valladolid, dous galegos e un koruño, que é o que fai de punto intermedio [risas]. Pero a verdade é que o tema do humor galego está cada vez máis de moda. É un gusto que ao público lle guste tanto o humor autóctono, temos unha comedia moi característica e está claro que hai unha cantidade de humoristas galegos punteando moi ben aí.

Fálase moito do humor manchego, porén. O galego era o gran esquecido?

A diferencia cos manchegos, que efectivamente fixeron lexión, é que nós temos o salto do idioma. Cando queremos trasladar bromas moi nosas, ás veces a tradución o impide. Temos pendente aprender como dar o salto co noso humor para que se poida entender en todos lados.

Nas súas producións, Galicia deixou pouso?

Xosé A. Touriñán sempre me di que eu escribo en galego sen sabelo. Que cando escribo en castelán, está en galego por debaixo. E é porque na miña casa a comedia era o xeito de relacionarnos. Eu non lembro unha conversación na miña casa que fora en serio, sempre empregamos a retranca, a broma, a mala baba? Como un escribe do que coñece, todo o que fago ten que ver con iso de xeito inevitable.

Sempre se dedicou á gargallada. Que fai rir a Javier Veiga?

A min todo [risas]. Eu son un gran público, iso sábeo a xente que me coñece. Vou ao teatro e ríome en alto, pártome de risa tanto co humor máis elaborado como co máis parvo. E nun drama choro a moco tendido. Cando sento nunha butaca, déixome levar.

Ao outro lado, na escena, converteuse no primeiro presentador de El Club de la Comedia. Para moitos cómicos ese programa foi o comezo de todo.

Para min foi un lanzamento profesional. Eu era moi novo, ademais, cando empecei con aquilo, e de súpeto mudoume a carreira. Realmente comecei nisto como actor, e tiña esa cousa das escolas de teatro e de querer facer Hamlet no Centro Dramático Nacional. Pero ao facer este programa, que tivo un éxito absoluto, deume un pulo laboral que me axudou moito.

O humor é unha cousa que sorprende polo camiño, logo?

No meu caso si. Eu cando empecei nisto non tiña decidido que quería ser humorista nin moito menos. É verdade que ao final a cabra tira ao monte e, como sempre me gustou o humor, cando comecei no teatro facía a personaxe graciosa. Pero non tiña pensado que ía a subirme cun micrófono ao escenario con 1.000 persoas diante, iso chegou polo camiño.

Agora amosa o seu traballo a máis. Pasábase fai pouco ás novas plataformas con Pequeñas coincidencias. Non lles teme, como moitos creadores do audiovisual?

Todo o contrario. Paréceme que agora mesmo hai un boom da ficción, as series son o tema de conversación de todo o mundo, e este intre é brutal poder facer cousas en plataformas nas que o público poida velas con facilidade. Eu creo que o medo o sinte a xente que está moi establecida e que teme a perder a súa parte do pastel. Pero é bo para creadores e espectadores.

Sinalaba fai pouco que o xénero da comedia estase a abrir en España. Hoxe aceptamos máis o risco en pantalla?

Creo que pouco a pouco si. Pero é certo que chegamos antes ao risco no drama. A xente soubo facer cousas moi distintas no xénero dramático, e porén na comedia mantivemos estruturas máis clásicas, malia que agora estea mudando. Hoxe hai unha intención de buscar novos camiños para a comedia, e penso que o importante é que se intente.

A súa liberdade en Pequeñas coincidencias, por exemplo, foi total.

Permitíronme escribir, dirixir e protagonizar. E a min aínda me sorprende que mo deixaran facer. Nas reunións agardaba que me dixeran: "Tampouco vas facelo ti todo". Pero iso non chegou, e deixáronme levar un peso moi grande. Facer algo tan persoal é algo polo que estou moi agradecido.

Escribir para un mesmo, como fixo, complica as cousas ou as fai máis sinxelas?

Eu sempre escribín cousas moi para min. Nunca escribín por encargo ou para outra xente. O caso de Gym Tony foi quizais o máis alleo ao persoal, pero en xeral trato de facer cousas moi achegadas a min e que estean a menos dun palmo do meu embigo.

Falabamos antes de coincidencias. Sobre cantas pequenas casualidades está construída a súa carreira?

Houbo moitísimas. Non sei quen dicía que, se lle daban a elixir entre talento e sorte, el elixía sorte. E este oficio está cheo de causalidades. Aínda que o humor é algo que levo dentro, se alguén me tivese chamado antes diso para facer unha película cun director de culto, tivérame feito guay e agora querería ser un actor que vai ao Festival de Cannes. Creo que, ao final, a vida é a que elixe as cousas que che van pasando.