Querida Luz: déixasnos orfas e nin sequera podemos chorar xuntas. De Ánfora e O paxaro na boca a Pazo de Tor, o teu último libro publicao en 2018 e dedicado a Luz Garza, á nai, a túa poesía é procura da luz. Tal vez expresado de forma máis explícita no envío de Códice Calixtino, no que partindo da promesa de León Felipe, "gañarás a luz", identificas a poesía con unha certa luz nova ao poema total, precisamente "a luz propia que fai fuxir as nosas tebras". As últimas palabras daquela breve presentación son: "Mais a luz vai comigo". A luz vai contigo, Luz, axudándonos a escorrentar as nosas tebras, hoxe profundas.

Non é doado escoller un poema teu. Quereríamos recitalo na túa despedida, deitar unha rosa -tántrica- sobre o teu corpo, máis non é posible. "Anxos con patíns brancos na praza de O Grove" onde ninguén te viu chorar pola ausencia de Eduardo, agás dúas meniñas con patíns.

Dixéronme que viñan onda min porque me vían igual carula solitaria: “si no es la tortolica que estáviuda y con dolor”Non sabían os anxosque estou aprendendo a vivir..

.

Envíanos anxos coma eses teus, con patíns brancos, con ollos de solsticio, con esguince de arcanxo, para nos consolar. Apelamos aos teus guías en Rosa tántrica, Paracelso, nunca temas aos homes nin te inspire desacougo o día de mañá, Georgie Luis Borges, que ti viches adolescente, cruzando a ponte Halfpenny sobre o Liffey. Despois de ler o teu libro, nunha viaxe a Irlanda en 2017, procurei en Dublín a ponte para cruzala. Belísima ponte branca de ferro forxado, digna de figurar nun poema teu. Sabían que ti me enviabas e non me cobraron o medio penique da peaxe. No teu poema George Luis camiñaba ledo, asubiando, aloumiñado pola luz liberada dos mares do norte. A luz que ti liberaches para nós cos teus versos, coa túa vida.

Sen ti, orfas, mais a túa palabra é a nosa herdanza.