Aseguraba Méndez Ferrín anos atrás, no arranque da crise económica de 2008, que camiñabamos cara un novo mundo feudal. Ao preguntarlle pola filosofía detrás da frase, sorriu. Agora, comezamos a entender.

O poder feudal, ao igual que nas ditaduras, baseáse no autoritarismo, na convicción de que hai vasalos/cidadáns que deben traballar e dar a vida polos señores, súbditos que non poden opinar e que se o fan, mellor é cortarlles as cabezas.

De seguro que avanzamos na democracia, votamos todas e todos; as administracións tratan de mellorar os servizos e atender demandas; pero ás veces como espectadores do circo mediático global da economía, política e cultura comemos palomiñas doces en silencio, cando as queriamos salgadas.

Enchemos o pulmón para convencer de que desexamos unha sociedade máis igualitaria, para condenar o machismo; falamos de empoderamento das nenas, das mozas, das mulleres; pedimos que nós, que elas, non sexan vistas como obxectos pero chega o Festival de Benidorm e parte do xurado xoga ao ilusionismo para entronizar unha canción, SloMo, que volve a situar a muller como cousa mentras o novo feudalismo rapiña os diezmos en SMS e chamadas telefónicas vendendo a moto de que somos libres para elixir.

Así, do século XXI, recuamos para estar sempre “ready” (preparadas) para gustar aos “daddies”, aos papitos; e facer “doom,doom” co “boom,boom” mentras nos dan “zoom,zoom”, que para iso temos un corpo.

Por se non quedara claro, o tema incide en inglés, “take a sip of my cola” (toma un grolo do meu cu) para despois convidar a que nos graven en vídeo para ollalo en tempo lento, para recrearse (“take a video, watch it slomo”), para facelos querer máis, máis, máis, máis (make you want more, more,more,more).

Non, señores feudais de RTVE, selos discográficos, axencias ou firmas que estean detrás do lanzamento dunha nova estrela-vítima ou desta canción. SloMo non me representa: non teño necesidade de ir perrear a Miami; non quero estar sempre preparada para gustar; tampouco vou baixalo sempre que queiran ata o chan; moito menos lles vou deixar que me graven.

Lembro a Chomsky e o seu “Como nos venden a moto”. Desta volta, o público non a quixo nin de agasallo, pero témola aparcada no garaxe, a pagar o leasing ata maio.