A autobiografía soñada de Chévere

A década prodixiosa compostelana. Entre finais dos 80 e finais dos 90, Santiago viviu a movida máis movida dos estudantes: cunha cidade disposta para a festa. As galerías convertidas en formigueiros da noite, facultades centenarias con outras novísimas dispostas a cambiar o mundo, cine a 300 pesetas (ou menos). E o Chévere como Sancta Sanctorum de semellante templo do carpe diem (e cun altar chamado Sala Nasa). A formación teatral celebra agora 35 anos, cun libro que presenta este martes na Coruña (Libraría Berbiriana) e representacións como N.E.V.E.R.M.O.R.E.este mércores no Rosalía de Castro e Curva España o xoves no mesmo teatro. Un dos seus puntais, Patricia de Lorenzo, fai memoria para este diario con Chévere. Trinta e cinco anos de axitación cultural (editado por Kalandraka).

“O libro é unha conversa entre Miguel de Lira, Xesús Ron, Manuel Cortés e eu sobre Chévere, un repaso da historia máis recente do teatro galego e un documento sobre o contexto que nos tocou vivir”, explica a actriz, na compañía desde 1994. “O noso público e os profesionais atoparán vivencias moi recoñecibles, os novos que se queren iniciar na profesión terán unha referencia en primeira persoa, é unha autobiografía a varias voces”, avanza. A conversa iníciase entre De Lorenzo, o actor e director Miguel de Lira (fundador en 1987), o actor e director Xesús Ron (que entrou en 1988) e o actor e guionista Manuel Cortés (desde 1992). “Nos últimos capítulos invitamos aos colaboradores de N.E.V.E.R.M.O.R.E. (producción co Prestige de fondo) e no epílogo incorpórase Roberto Pascual (director da Mostra Internacional de Teatro de Ribadavia)”, en orde cronolóxica “para facer memoria colectiva”.

Indica Patricia de Lorenzo que “repasamos a vida da compañía e as circunstancias polas que fumos vítimas, como xente adicada ao teatro e xestores da Sala Nasa” (en alusión ao peche en 2011 con Conde Roa de alcalde e nun contexto de recorte brutal das subvencións públicas á cultura). “Fóra de Galicia non cren o que pasou entón, facemos memoria de momentos divertidos e outros non tanto, dos nosos erros con momentos febles... o mérito é levar 35 anos cun discurso propio e político”, defende a actriz.

De Lorenzo enorgullécese de como “a nosa liberdade fixonos mellores, moitos actores decidiron pasarse ao audiovisual porque daba máis cartos e iso desfixo ás compañías... nós continuamos coa liberdade”.

“Fáltanos o recoñecemento das institucións”

Recorda Patricia de Lorenzo como “sentimos o recoñecemento por parte da profesión cando pechamos a Nasa, Chévere recibiu premios que non recibira nunca en Galicia, mesmo o proxecto da Nasa foi galardonado cando xa non existía e en 2014 recollimos o Premio Nacional de Teatro”.

Pero falta algo: “Fáltanos o recoñecemento das institucións públicas e non só a Chévere senón a todo o teatro galego”. Por exemplo, “para poder estar tres semanas nun teatro con N.E.V.E.R.M.O.R.E., que fala sobre a catástrofe do Prestige hai que ir a Madrid porque aquí é inviable”. De Lorenzo refírese a que os espectáculos non están varios días nun mesmo teatro en Galicia, aínda que teñan público: “As institucións deben poñerse mans á obra e ser capaces de ofrecer espectáculos durante unha tempada”.

No caso da Coruña, “estamos fartos de recibir chamadas dicindo que non hai entradas, esta cidade debería ter máis días un espectáculo sobre o Prestige, os teatros están cheos e as institucións deben estar á altura”.

Suscríbete para seguir leyendo