«A xente soña cos filtros do Instagram»

Pélagos. Contos oníricos é o título dun álbum no que está moi presente o mar, os barcos, o rastro...

Si, este disco ten o mar como metáfora. Buscaba unha palabra que simbolizara a filosofía do disco, que é unha banda sonora vital. Simboliza unha etapa da miña vida emocional, dende a comunidade e dende un lugar concreto. Pélago é a parte que está máis afastada da costa e que é a zona máis superficial do mar, onde hai luz. Atópase lonxe da costa polo que simboliza a liberdade pero non é fondo abisal coa súa escuridade. E son contos oníricos porque son soños porque non foron reais.

Son temas que piden calma. A priori, semella arriscado neste tempo de tolo acelerador.

Todo o mundo me pregunta como me atrevo a facer un disco tan pouco comercial. Eu son así. No disco anterior, Roibén, arrisquei moito coa escuridade, con esa electrónica que tiña sonoridades e textos máis duros. Sentía que tiña que facelo así. Desta vez, igual, quería facer unha banda sonora vital. Resulta raro nuns tempos nos que a xente non se para moito a escoitar a música. Só a xente melómana escoita discos enteiros agora. Decidín facer un disco para min e para o meu pequeno público.

Cada vez se lle dedica menos tempo e atención á música...

A xente non se para a analizar unha letra máis alá da inmediatez. Todo é moi extremo. Nalgún momento isto terá que dar a volta. A maioría dos países teñen música sen que haxa que bailar, saltar e berrar todo o tempo. Pois aquí tamén pode ser. O problema é que non se programa. As salas están a pasalo fatal porque cada vez é máis difícil.

Antes falaba da xente melómana e Antonio García Teijeiro o é e asina o prólogo do libreto.

É amigo meu e un dos grandes melómanos que coñezo. Encántalle a música e con estes textos tan poéticos pensei que Antonio podería entrar moi ben. Pedín que me escribira un texto. El é incrible.

Abre o disco Aprendes a nadar.

O álbum, nos seus cinco primeiros temas, está concebido como unha suite. Aprendes a nadar simboliza que te metes no mar e atopas as pedras máis duras na vida para nadar igualmente. É unha suite comunitaria.

Enfatiza moito esa palabra, comunitaria. Por que?

A xente pensa que son historias miñas e non o son. Son contos e soños dalgo que vivín pero non en primeira persoa. É idílico. Son vivencias comunitarias ou que puido vivir moita xente.

Pensa que é máis difícil soñar que antes?

Dánnolo todo moi mascado xa. A xente soña cos filtros do Instagram. A xente segue soñando pero eu son anti-soño americano. Ter os pés na terra pero con ilusión. Hai que soñar cunha vida mellor, con mellorar; as utopías están aí. Se non soñas, que nos queda?

O tema Se me axudas dá para pensar. É certo que para voar, precisamos axuda.

Totalmente. Para voar, temos que facelo a modo. Hai que agarrarse á comunidade á que pertenzas pero non podes voar de golpe porque hai risco de caer en picado.

Cando se presenta?

Non hai, non ten xira este disco porque só poderían ser sitios pechados. O 25 de outubro vou parar un tempo, probablemente sexa unha parada máis longa; non sei onde me levará a vida... Estou facendo mesas redondas sobre o proceso creativo con algunhas cancións en directo. A vindeira será o 11 de xullo na miña aldea, en Bugallido, Ames. A primeira foi en Cedeira.

Pero seguirá na música...

Nunca vou deixar de facer cancións. Non sei vivir doutra maneira. Baixareime dos palcos. Nunca pensei se esta ía ser a miña profesión. Agora o é pero non sei se acabarei abrindo unha pastelaría. Eu non teño claro nada.

Suscríbete para seguir leyendo