O coruñés Suso Pérez superou un cancro de mama: «O pezón dereito metíaseme como un volcán para dentro»

Fai unha década, Suso Pérez González, ribeirense de 66 anos, recibiu un diagnóstico de cancro de mama, enfermidade que só nun 1% dos casos afecta a homes. A piques de concluír o mes no que se conmemora o Día mundial desta doenza (cada 19 de outubro), comparte o seu testemuño para «visibilizar» esa problemática, así como o labor da Asociación Española contra o Cancro (AECC), da que é voluntario no seu concello. Tamén, para promover a prevención, «moi importante entre ambos os sexos». «Aínda que o cancro de mama é moitísimo máis habitual en mulleres, os homes que non se despisten. Só é mirarse, tocarse e, en caso de ver algo raro, ir ao médico para consultalo. Unha vez que entras no circuito, xa tes media cura feita. E canto antes, mellor», aconsella.

«O meu tema foi que, nun momento determinado, notei que o pezón da mama dereita metíaseme como un volcán para dentro, en lugar de estar para fóra, como sempre. Tiña aí como un graniño, pero como non había dor, estabamos traballando e, xunto coa miña muller, coidando dos meus pais… De feito, cambiarámonos de domicilio para poder atendelos, e mesmo a miña muller deixou de traballar...», apunta Suso.

«Un 12 de outubro, falando cun amigo, como aquí xesticulamos moito coas mans, toqueille nun peito. El tiña unha infección e doeulle. Por mor daquilo, Ramona, a miña muller, comentoume: ‘Mira, que non durmín en toda a noite, váiteme ao médico…’. Entón, fíxenlle caso e fun ao médico de cabeceira, que aparte era tamén xa un amigo, e expúxome: ‘Mira, non sei se isto é bo ou malo, pero hai que sacalo’. Xa me meteu nun circuíto, disto que che din: ‘En menos dunha hora ou dúas, chamaranche’. E así foi. Chamáronme do Hospital do Barbanza, confirmaron que tiña algo, que había que mirar ata onde chegaba, e outra vez igual», rememora.

«Todo moi rápido»

«O cirurxián que me atendeu —prosegue este veciño de Ribeira— díxome que me ían a chamar, que tivese o teléfono na man. Creo que aínda estaba dentro do hospital e xa me contactaron de Santiago, con cita para o día seguinte. Foi todo moi rápido», destaca Suso, quen sinala que «foi alí, no CHUS [o Complexo Hospitalario Universitario compostelán]», onde lle «confirmaron que tiña un cancro, que había que extirpar e ver ata onde chegaba, se había ganglios afectados, e demáis».

«A partir de aí, fixéronme TAC, probas de todo tipo... A cuestión é que o 10 de decembro estaban a operarme. A verdade é que, no meu caso, foi todo moi, moi rápido», fai fincapé, e reflexiona: «O principal problema é na Atención Primaria. De feito, o outro día , fixemos aquí en Ribeira unha cadea humana, desde o centro de saúde ata o hospital, para defender a sanidade pública, e xuntámonos case 5.000 persoas. O que acontece é que non tes a atención rápida que tiñas... Pero, nestes casos, cando entras no circuito, vai todo seguido. Non sei como están agora as cousas, porque eu xa vou para dez anos. De feito, aínda estou con tratamento, cunha pastilla hormonal [tamoxifeno] que teño que estar tomando, pero atópome fenomenal».

Na actualidade, está a piques de finalizar o tratamento hormonal co tamoxifeno. «Polo visto, segundo a miña muller (que eu non me vexo), ando alterado, con síntomas coma se tivese a menopausa (de súpeto, todo o mundo está con frío e eu suando coma se estive a 30 e pico graos...). Pero, do resto, atópome ben», refire, antes de apuntar que, no momento actual, vai a revisións (que inclúen mamografía), «cada ano». «Ao principio, eran cuadrimestrais, máis ou menos, pero psicolóxicamente, sempre o levei ben. Ía moi, moi tranquilo porque eu notábame que isto ía ir adiante e que ía salir. Sempre tiven unha actitude positiva. E claro, se aínda por riba tes unha muller como a miña...», resalta

Retoma Suso neste punto o relato onde o deixou para explicar que, «daquela», cando lle diagnosticaron cancro de mama e operárono, a súa situación «era un pouco delicada», xa que Ramona, a súa muller, «tivera que deixar o seu traballo estable» para atender aos seus pais, «porque os dela xa faleceran».

«O meu pai tiña cancro de colon e de pulmón, con 80 e pico de anos, e a miña nai, coa mesma idade, estaba case cega... A situación era... Eles, despois, preguntaban por min, porque durante os tratamentos eu marchei para a casa na que nos viviamos antes, para non preocupalos. Foi un pouquiño complicado todo, pero aquí somos de tirar para adiante», insiste este veciño de Ribeira, antes de recoñecer que os tratamentos «deixábanche feito unha piltrafa», e detallar cales recibiu el, en concreto, despois de ser intervido cirurxicamente.

«Tras a operación, déronme quimioterapia e radio. Do primeiro tratamento foron seis sesións, cada 21 días, desde xaneiro ata maio. Do segundo foron 35 sesións, porque tiña dous ganglios afectados», especifica.

En tratamento hormonal

«Cando me atopaba ben, víñame para casa cos meus pais, para que estivesen tranquilos, xa que el tamén estaba a pasar un proceso complicado, e con máis dor. Aínda así, o fomos levando porque as cousas hai que enfrontalas. Nin máis nin menos», considera Suso, quen, na actualidade, está a piques de finalizar o tratamento hormonal co tamoxifeno.

«Polo visto, segundo a miña muller (que eu non me vexo), ando alterado, con síntomas coma se tivese a menopausa (de súpeto, todo o mundo está con frío e eu suando coma se estive a 30 e pico graos...). Pero, do resto, atópome ben», refire, antes de apuntar que, no momento actual, vai a revisións (que inclúen mamografía), «cada ano». «Ao principio, eran cuadrimestrais, máis ou menos, pero psicolóxicamente, sempre o levei ben. Ía moi, moi tranquilo porque eu notábame que isto ía ir adiante e que ía saír. Sempre tiven unha actitude positiva. E claro, se aínda por riba tes unha muller como a miña...», resalta.

A súa muller, «fundamental»

E é que Ramona, insiste, «fíxose cargo de todo». «O traballo que caeu sobre ela foi moito: atendíame a min na nosa casa, aos meus pais na deles... Tivo un traballo enorme. Iso é algo que sempre lle agradecerei», recoñece este ribeirense, quen reivindica, neste punto, o «papel fundamental» que teñen as familias dos afectados polo cancro durante o proceso da enfermidade.

«A súa axuda é fundamental. No meu caso, xa digo, o peso do traballo todo recaeu en Ramona... Aí é cando dis: ‘Vaia sorte que tiven!’. Atender dúas casas, ter que deixar o seu traballo...», fai fincapé. «Temos dous fillos, que hoxe xa teñen 41 e 38 anos, así que daquela xa estaban feitos. A rapaza, entón, viña máis por aquí, porque estaba estudando, pero el xa traballaba en Madrid, e eran visitas máis esporádicas. Arrimaban o ombreiro cando podían, pero o peso de todo levouno Ramona», reitera.

«A AECC ofrécelle todo tipo de axudas aos pacientes de cancro de mama: hai un banco de perrucas, atención psicolóxica, etc. Están todos os días alí, traballando para axudar aos afectados por esta enfermidade e ás súas familias. Así que non che queda outra que botar unha man tamén. Vas ás carreiras e ás andainas que fan, e colaboras. Faise todo o que sexa, que tampouco é tanto. O importante é visibilizar o problema que hai con esta enfermidade, así como o labor da asociación. E aconsellarlle á xente que se miren ao espello. Non pasa nada por facelo (o espello non llo di a ninguén) e, se notan algo raro, que vaian ao médico», recomenda

Conta Suso que, cando lle diagnosticaron o cancro de mama, e comezou cos tratamentos, tivo que deixar de traballar, aínda que logo volveu a súa empresa, «dedicada á transformación de produtos conxelados (eu era máis ben un especialista en temas de bacallau)» e recibírono «cos brazos abertos». «Non tiven problema ningún. Mesmo me facilitaron a xubilación, porque ao ser empresa manufactureira, permitíannos retirarnos aos 61 anos», destaca, consciente de que o seu caso non é o habitual.

«Les a prensa e ves a cantidade de problemas que lles xorden a outros afectados por esta enfermidade cando queren volver traballar. Si que hai ese problema na reinserción laboral dos pacientes oncolóxicos. Parece que ás empresas cústalles asumir este tema», refire este veciño de Ribeira, quen desde fai xa un tempo colabora como voluntario coa Xunta Local da Asociación Española contra o Cancro (AECC) no seu concello.

«A AECC ofrécelle todo tipo de axudas aos pacientes de cancro de mama: hai un banco de perrucas, atención psicolóxica, etc. Están todos os días alí, traballando para axudar aos afectados por esta enfermidade e ás súas familias. Así que non che queda outra que botar unha man tamén. Vas ás carreiras e ás andainas que fan, e colaboras. Faise todo o que sexa, que tampouco é tanto. O importante é visibilizar o problema que hai con esta enfermidade, así como o labor da asociación. E aconsellarlle á xente que se miren ao espello. Non pasa nada por facelo (o espello non llo di a ninguén) e, se notan algo raro, que vaian ao médico», recomenda.

«A prevención é importante por parte de ambos os sexos. Aínda que o cancro de mama é moitísimo máis habitual en mulleres, os homes que non se despisten. Só é mirarse, tocarse e, en caso de ver algo raro, ir ao médico para consultalo. Unha vez que entras no circuito, xa tes media cura feita. E canto antes, mellor», conclúe.

Suscríbete para seguir leyendo