Un conto da mar de lonxe

Vén, anícate ou senta aquí, ao meu carón. Héiche contar un conto de mil alpurnadas, coa obriga de que non leves aos paramos o que poida saír desta vivencia entre pai e filla.

Cando me falaban do mar, sempre entendín que este era para "andar" a el (a pescar) ou para "andar" a navegar. Mais o tempo puxo orde nos conceptos e veu demostrarme que mar non era masculino, que tamén hai mar feminino, mar que vive e deixa vivir; mar que ecoa no vento con sons propios (ostia, coghones, etc.), mar de pantalla, mar de interior pleno, garimoso, galego externa e internamente, mar de montaña, mar arborada, mar de mares, mar que preme e mar que arría. Mais, sobre todo, hai mar de pesca, a primeira, a que vai e ven, a que leva e trae, a que conduce desde un autobús en marcha, a que chega e recibe, a que esperta a un mundo que é seu porque o quere facer á sua medida. Mar que fixo o que tiña que facer aínda que, ás veces, non comulgara coas rodas de muíño que outros labraban na canteira política. Mar de coiraza externa e grande corazón que foi quen de defender o indefendible máis dunha vez, porque hai compromisos que se asumen voluntariamente malia que o vento non sempre é de cara.

Unha mar, filliña, que agora vai abrir novas vías comunicacionais dende o frío, dende un mundo xeado en pleno cambio climático. É o seu: navegar contra corrente. Pero así é, a mar feminina, a mar que un día trocou o seu salitre por un salseiro aéreo que revestía á abella Maia nos xardíns de Méndez Núñez, que tamén foi mariño e preferiu perder os barcos e non a honra.

Mar de ollos cheos, de sorriso burlón, de río rebuldeiro. Mar de esperanza, aberta a América dende a Galicia eterna.

E agora, que? Que vou facer sen ti, preguntou o vello mariñeiro. Mar tivo resposta; conxelouno! e gardou a súa memoria no frigorífico para que non esmorecese, para conservalo, mantelo crionizado para rescatalo no futuro e botalo ao mar para que siga a navegar sempre cara alá, onde as queiroas teñen abrochos de cor de mar. Dese mar inesquecible que perde a coiraza coa simple visión dun niño de pardais en calquera sitio do teito.

Mar xeada, viva, contundente, rotunda. Mar de mares, si, de tódolos mares. O meu mar, a miña mar..., que xa boto de menos.

Mar para sempre. De sempre. Por sempre.