Irene Montero é moi coñecida no mundo do xornalismo da comarca polo seu traballo nun gabinete de comunicación e tamén é moi coñecida en Santa Cruz como integrante da asociación Santaia onde canta e baila. Pero agora estréase tamén como escritora con Lúa Nova que a editorial Xerais acaba de publicar despois de que gañase o ano pasado o premio de novela curta Cidade Centenaria do Concello de Ribeira. A súa inspiración é unha rapaza veciña desta vila oleirense. O vindeiro 16 de xuño presentarase o libro en Santa Cruz pero antes farao en Ribeira e Ferrol.
Quen é Natalia?
A protagonista do libro chámase Lúa Lóngora e a historia está baseada en Natalia, unha nena invidente de Santa Cruz que coñezo dende hai anos porque fai baile e pandeireta comigo en Santaia e que admiro dende sempre porque a palabra non, non está no seu vocabulario, atrévese con todo. Para ela ser cega non é determinante para avanzar na súa vida. A novela ten moito dela e tamén moito de ficción. Era unha historia que me apetecía contar, imaxinar como sería ela no futuro.
A ela gustoulle a idea de ser protagonista dunha novela?
Falei primeiro coa súa nai e pareceulle ben e foi contando anécdotas e vivencias. Agora que xa está o libro nas librerías Natalia está encantada, entusiasmada. Se ela non estivese cómoda non o tería publicado porque é moi identificable. Publicalo creo que a ela lle da forza. Eu quería facer unha reflexión sobre a relatividade da palabra discapacidade porque non hai ningunha palabra que defina tan ben a Natalia como capacidade, capaz. É capaz de facer o que queira a pesar das dificultades, ter unha vida normal grazas tamén a que ten un entorno extraordinario, a súa familia. Lembro a Natalia pequena nunha foto no xornal reclamando un semáforo sonoro no cruce de Santa Cruz.
É unha historia con reivindicación.
Quería contar que cando a unha persoa cunha discapacidade se lle presta apoio e se lle dan as ferramentas pode desenvolverse coma os demais. Lúa ten a sorte de ter un entorno que a favorece pero tamén hai familias que non poden por diferentes circunstancias e por iso é o sistema, as administracións, os que teñen que darlles as ferramentas. Por exemplo, no instituto de Santa Cruz pelexamos contra o recorte dun profesor de Pedagoxía Terapéutica, porque é un para todo o alumnado que precisa apoio. Se non hai un apoio adecuado non poden integrarse no sistema educativo. Son persoas con grandísimas capacidades que non poden desenvolver. A discapacidade só é unha pequena parte.
Cres que este libro axudará a moitas persoas con discapacidade a seguir o exemplo de Natalia, e a concienciar sobre a importancia do apoio do sistema?
A nai de Natalia díxome que ela cre que pode serlle útil aos rapaces e rapazas da Once. E na editorial tamén me indicaron que se podía promover como lectura nos institutos para concienciar de que hai que darlles as ferramentas para que teñan a liberdade de elixir.
Que quere ser Lúa Lóngora/Natalia, de maior?
As dúas queren dedicarse á música. Natalia agora ten 17 anos, cumpre xusto hoxe [por onte] está no conservatorio, está facendo piano. Será o que queira ser. Eu son fan de Natalia.