A nova vida de Xosé Manuel Beiras

Que se vai. Diso nada. Que equivocados están. Quen? Os que pensan que Beiras se retirou. Da política? Non estou certo. Da vida? Ao contrario. Agora empeza a vida do outro Beiras. A do home que asombrará ao mundo cando nos deixe. É difícil que unha traxectoria vital como a de Xosé Manuel Beiras Torrado quede reducida á política. O tradutor, o ensaísta, o escritor, o pianista é o que agora rexurdirá con máis forza. O Beiras xa anunciara hai catro anos que o seu ciclo vital remataría nestas eleccións. Aí están as hemerotecas. Parece que non está de moda consultalas e resulta máis cómodo facer apostas e cábalas e intrigar sobre sucesións, candidaturas e outras lerias. Moitos sabíamos que daría este paso. Era o seu. E os que admiramos ao intelectual e ao artista estamos de noraboa. Lembremos os seus ensaios, aquel lonxano O problema do desenvolvemento na Galicia rural (1967) ou aquel outro editado e financiado polo Banco do Noroeste Estructuras y problemas de la población gallega (1970) e o case best-seller da economía galega O atraso económico da Galicia (1972) e o non menos popular Por unha Galicia liberada (1984) e moitos máis como Prosas de combate e maldizer ou O estado da nación. E hai moitos máis, porque Beiras é un ensaísta prolífico e laureado. Cantos orixinais inéditos non durmirán no seu despacho? Cantas notas non haberá espalladas pola súa gran biblioteca para iniciar novos proxectos? E se isto é no ensaio, lembremos a súa inxente aportación como tradutor. Apaixonado do teatro verteu ao noso idioma As Moscas de Sartre, Os xustos e o Calígula de Camus e a Antígona de Jean Anouilh, esta última en colaboración con Paco del Riego. Mais tamén a novela O tempo nun salaio de Anne Philipe e as Cartas a un amigo alemán do seu venerado Albert Camus. Tampouco hai que esquecer que neste campo, o seu pai, don Manuel Beiras, foi un modelo a imitar, pois foi o autor da tradución ao galego do Platero y yo de Juan Ramón Jiménez, con debuxos do seu neto Daniel Beiras. Sei que moitas outras traducións agardan ser entregadas as editoriais. Agora é o momento de revisalas e adornalas para gozo de todos os lectores. E xunto a este titánico labor de ensaísta e tradutor, o non menos amplo de criador. Aínda que máis descoñecido. Beiras, tamén garda entre os seus papeis, algunha que outra novela e algún relato inédito que, se o demo non o remedia, axiña poderemos disfrutar. E é que esta familia é todo un luxo para o noso país. A nai de Beiras, tocaba o piano e dela herdou o carismático político a súa sensibilidade artística. Sensibilidade que o levou a rematar a carreira de piano. Claro que, no aspecto de titulacións universitarias, o amigo Torrado, posúe unhas cantas. Por iso digo, que agora ben o bo, o grande, o esperado. O agasallo do Beiras máis libre e criador. E el sabe que os que o queremos ben, estamos felices de que chegase este instante. Benvido á nosa, á túa vella e nova vida, Xosé Manuel, amigo escritor e artista.