"Non somos un grupo de música popular ao uso. Igual tocamos unha cumbia como unha xota"

Desde unha rumba ata unha muñeira. Todo se pode atopar no novo disco de Tiruleque, Outro que tal baila. O álbum, "un híbrido de música tradicional e folk" con toques de cumbias e habaneras o presentará o grupo este venres no Garufa Club, onde estarán a partir das 22.00 horas.

-Terceiro disco de Tiruleque, e cun obxectivo moi claro: facer bailar.

-Si, a música que facemos sempre está orientada ao baile. Somos carne de festivais. Cantar tamén é unha cousa moi importante. Cando comezamos facíamos temas instrumentais, pero despois decidimos incorporar a voz como un elemento para interactuar co público.

-É un xeito de recuperar ese espírito de comuñón propio da música tradicional?

-Si, aínda que non somos un grupo de música tradicional ao uso. Queremos facer unha música un pouco máis elaborada, con chiscadas a outras culturas. Igual tocamos unha xota como unha cumbia, pero sen perder a esencia do tradicional.

-Ata onde chega a súa identificación coa etiqueta do tradicional, logo? Porque comezaron como un grupo de gaiteiros.

-Empezamos como 5 gaiteiros, con temas tradicionais, pero xa desde o principio intentamos facer os arranxos ao noso xeito, incorporando ese elemento de risco. Ao mellor outros grupos non se atreven a dar ese paso, pero nós quixemos dalo. Nos discos hai unha variedade moi grande de ritmos.

-Neste recuperan a súa primeira aparición nunha emisora radiofónica con Muiñeira do lacón. Iso é nostalxia.

-Totalmente [ri]. A verdade é que cumprimos 15 anos e quixemos darlle un toque diferente ao disco con esa peza. Foi a primeira que demos a coñecer aos medios de comunicación. Para nós significa moito.

-Como lembran a estrea?

-Home, estábamos un pouco nerviosos, porque era a primeira vez. Tiñamos esa maqueta gravada, que formaba parte dun disco que ao final non saíu publicado, e era o 2005, unha época moi diferente á actual. Éramos máis novos, tíñamos menos ocupacións? Como non somos un grupo que se dedique exclusivamente a tocar, é difícil conciliar as vidas de cada un coa música. Tres discos en 15 anos non son moitos, pero moitos grupos non duran tanto. Nós pasamos por etapas diferentes, pero sempre cunha evolución natural.

-E en que etapa está hoxe a música popular galega?

-O boom de música folk e música tradicional que houbo a finais dos noventa e principios dos 2000 agora está un pouco parado, tamén froito da crise económica, que afectou bastante aos grupos. Ademais, en Galicia temos o fenómenos das orquestras, que come moito terreo ao resto de bandas. Aínda así, agora está a renacer o tema do baile tradicional, as asociacións aínda se manteñen. E aquí na Coruña hai un movemento de música tradicional bastante importante.

-Outro que tal baila conta con seis versións de temas tradicionais. Cal é a súa orixe?

-Nós non facemos recollida directa. Recorremos aos cancioneiros do abano tan grande de arquivos e mostras sonoras da música tradicional que existe. Buscamos pezas que non sexan moi coñecidas, para marcar esa diferenza con respecto a outros grupos tradicionais. Logo facemos os arranxos, que tampouco é fácil. Ata que a peza colle a forma que nós queremos pasan meses. Tamén é que nós facemos o proceso contrario ao doutros grupos, que presentan disco e tocan as pezas. Nós tocamos as pezas e logo gravamos o disco.

-Esta primavera cumprirán 16 anos. Como ven o futuro?

-Pois non o sei. Agora mesmo sentímonos moi cómodos no estilo e na música que facemos. A incorporación do contrabaixo e da sección de ventos deulle un pulo moi importante ao conxunto do grupo. Estamos contentos co resultado deste traballo, e esperamos que á xente tamén lle guste.