Sinto que a casa de Aleixandre está a se perder, porque seica os herdeiros e o Goberno de Madrid non se poñen de acordo no prezo e no destino desa morada que, durante case que medio século, foi tan decisiva prá poesía ibérica en xeral. Síntoo e laméntoo, porque alí, na chamada "Casa de Wellingtonia" (polas sequoias que outrora medraban alí) fun testemuña, o 14 de decembro de 1984, dun dises acontecementos tráxicos cos que a Vida gusta de madurecernos, pero cuxo senso tardamos tempo en descubrir.Vicente Aleixandre acababa de morrer. Eu tiña vinteún anos. Escribía, estudaba e, sobre todo, vivía as derradeiras boqueadas dunha dobre crise, amorosa e relixiosa, que, por mor da miña ignorancia, houbo de acabar comigo. A muller que amaba -ou cría amar- casara con outro. O Deus que amaba -ou cría amar- devira en Nada. Vicente Aleixandre acababa de morrer. Meses antes, escribíralle preguntando se un amigo e máis eu poderiamos ir velo. Álvaro, ise amigo, ía cumprir anos, e eu quería darlle esa sorpresa como galano de aniversario, pois il adoraba, aínda máis ca min, a obra do poeta do 27. Encantado coa idea, Aleixandre contestárame cunha carta mecanografada pero que -ah, prodixio!- viña asinada de puño e letra por il. Ende mal, pouco despois, o poeta enfermara, adiara a nosa cita e, finalmente, finara. Des que sentín a noticia, fun correndo dende a Facultade ata a Rúa Wellingtonia e, aínda non sei cómo, coeime no chalé. A casa estaba pudorosamente ateigada de familiares, amigos e xornalistas que entraban e saían cadora. Nalgún que outro recanto sombrizo, falábase xa de "inéditos", discutíase en voz baixa. Unha señora achegouse a preguntarme: "E vostede... quén é?" E eu, azoradísimo como estaba, arrodeado de persoeiros, balbucín: "Ninguén." Ó cal a boa señora -que logo resultou se-la secretaria de Aleixandre, a mesma que me enviara meses antes a carta- retrucou: "Home! Alguén será vostede!"Dentro, no medio da negrume do salón, xacía o poeta de corpo presente. Sentado nunha das cadeiras que, colocadas en círculo, velaban o defunto, tan só había un ancián, con lentes e bigote, ó que lle tremían arreo a cabeza e as maos -sinal evidente de que sufría Parkinson-. Coa súa "tenra miopía" de moscardo azul, Dámaso Alonso tiña a ollada polo chan. Il non se decatou da miña presenza, e eu quixen respecta-la súa soidade, mais... A miña idade curiosa impúxose. Secasí, fiquei afastado, acochado na penumbra.Por un intre, desexei orar, pero xa me era imposible facelo. Non só deixara de crer senón que, amais, sentía unha carraxe inmensa, un inmenso noxo cara ise Pai celestial, paraxismeiro, embaidor, que morrera había pouco pra min -ou, peor aínda, que endexamais existira-. Pero e ise "pobre Dámaso" que eu tiña ante min abandonado; ise "ti, o máis miserable, ti, o derradeiro dos seres": estaría rezando il? Eu xa lera, abofé, Fillos da ira (que aínda considero un dos libros capitais do século XX), mais ignoraba que o seu autor aturaba (dende sempre?) outra crise similar á miña, á de tanta e tanta xente, pero que a il lle resultaba infindamente máis dolorosa. Daquela, ós seus oitenta e seis anos, Dámaso Alonso estaba a compoñer un texto titulado "Dúbida e Amor sobre o Ser supremo". E agora, en metade dise calvario, o "Señor" (con comiñas, como o escribía il) viña de arrebatarlle outro amigo máis, o máis prezado de todos: "Alto! Chégame un caso extraordinario,/ Aleixandre era vivo, durante o meu poema;/ poucos días despois morréusenos"..."Dúbida e Amor sobre o Ser supremo" é, fundamentalmente, unha obra sobre a alma -ou sobre a posibilidade da alma, máis ben-. Un poema dividido en tres partes e noutras tres que son as respectivas dúbidas das dúbidas das tres primeiras partes (e isto non é unha adiviña nin un xogo de palabras). "Dúbidas hai, moitas dúbidas." A Dúbida ontolóxica elevada ó cadrado -e mesmo ó cubo, nalgures-. O "grande paxaro funesto" que tanto temía Rimbaud estaba a relarlle as entrañas a aquil homiño que distaba moito de ser un Prometeo. Eu non o sabía entón, pero descubrino logo. E, por iso, malia ser consciente dos excesos e das carencias dise texto longo e reiterativo ata a saciedade, non deixo de emocionarme ó lelo de novo. Curiosamente, o punto de partida do poema non é unha dúbida senón unha certeza: "Eu creo (...) que a morte/ do corpo mata a alma asemade: alma e corpo morren á par." Pero esa crenza vai unida ó desexo de que non sexa así: "`Señor´", pídoche que concedas (...) cando xa morra o corpo, a eterna vida á alma." O poeta roga "ó grande `Ser´ único/ ó `Ser´ que eu creo eterno, omnipotente" que "declare nula" a súa certeza; que lle conceda a eternidade, na que quixera comunicarse cos sutís "efluvios" dos seus pais mortos, dos seus amigos mortos, e gozar (libre, por fin, da cruz do corpo, aínda que mantendo -desexa il- os cinco sentidos) dos prodixios do Universo. Mais, como o poeta está ben certo da morte da alma, un alma que non é eterna non pode existir; e, se a alma non existe (só o corpo e o cerebro), cómo, ónde e cándo pode existir Deus? Dise xeito, dúbida tras dúbida, e outras moitas dúbidas, a cuestión vaise repetindo e complicando ad aeternum, xa que, no fondo, é irresoluble: só na morte -coida o poeta- acharémo-la resposta...