Xa me gustaría a min ter a décima parte da capacidade que tiña Xosé Luis Alvite para retratar a vida e a morte mediante unha simple metáfora do que nos acontece. Daquela seguramente sería capaz de berrar que o amigo que se nos acaba de mudar ao espazo da memoria era -é e será- un auténtico furacán do xornalismo galego que algún día será estudiado ao lado de Camba, de Cela ou de Fernández Flórez. O enorme mestre do xornalismo e da literatura acaba de deixar este "mundo infeccioso e feliz" despois de vivir nel con arreglo a unha visión amoral, procurando en cada momento aproveitar as rachas de lucidez para convertir en acertos os seus erros favoritos, segundo el mesmo se ten expresado.

Dificilmente se vai dar pronto un caso coma o de Alvite. Un rapaz que case dende o autodidatismo puro -a pesar de que mamou na súa familia o leite primexenio do xornalismo- soubo elevarse da vulgaridade sistémica dos faits-divers á excelsa categoría dos domadores de palabras. Nas longuísimas noites de Savoy que pasou en dous ou tres bares da Compostela dos setenta, oitenta e noventa do século pasado han quedar para sempre as lembranzas dun escritor galego que transformaba en xornalismo da mellor caste e literatura auténtica as rabuñadas de vida. Abondáballe con tomar un viño cun boxeador fracasado, un cubalibre cunha prostituta ou un escocés con calquera aspirante a Hemingway que o mirase por riba do ombreiro para excitarse de tal xeito que remataba sempre escribindo, minutos máis tarde, unha peza mestra das moitas que produciu. Era un drogadito da boa escrita. Non podía vivir sen estar sempre aprendendo a xuntar palabras. E era, ademais, un auténtico espírito libre co que non había que concordar sempre para sentirse ben ao seu lado. Canto imos botalo de menos os que lle queriamos moito!

Alvite era un perfecto retratista do mundo que lle tocou vivir. Gustáballe o cine e amaba rotundamente o jazz, dúas expresións artísticas que nutrían constantemente a súa alma de soñador descreído e de desfacedor de agravios e inxustizas. Ninguén coma el soubo nas últimas décadas combinar tan ben xornalismo e literatura nesta Galicia case sempre infortunada. Foi o noso Woody Allen, o noso Bukowski, e ata remataría sendo seguramente o noso Tom Wolfe -faltáballe escribir a gran novela que ás veces levaba na cabeza- se o cancro non lle tronzase a vida antes de tempo, pero sobre todo Alvite foi Alvite, e seguirá sendo o noso Alvite, o home que non levou nunca a vida de San Tarsicio pero que tería que esaxerar moito para atribuirse a biografía de Capone (el mesmo dixit).