Nunha ocasión na que Ricardo Darín se encontraba representando en Madrid Romeo e Xulieta de William Shakespeare, un axente de cine hollywoodense presentouse no teatro e ofreceulle un contrato para protagonizar xunto don Denzel Washington un filme que dirixiría Tony Scott. Iso significaba que, simplemente, asinando un papel, Ricardo entraría na industria de Hollywood pola porta grande. Pero Darín dixo que non, que el estaba moi feliz xunto á súa familia e no seu piso madrileño e paseando o seu canciño logo de cada función. O axente pensou que se trataba de cartos e lle ofreceu unha cantidade astronómica, máis vivenda, máis todo tipo de caprichos a cambio de que aceptase, mais Darín seguiu dicindo que non, porque el era feliz dando vida ás palabras do "bardo inglés". Darín sempre defendeu que el quería triunfar na súa terra, e na súa lingua. Isto é: ser respectado en Arxentina e valorado en todos aqueles países de fala hispana. Romeo e Xulieta e Madrid ofrecíanlle moito máis que un monte de dólares americanos. Lembro, salvando as distancias, e sendo consciente que non me podo comparar en talento e en sabedoría con Darín, que vivín unha situación que en nada se parece, pero si que ten moito que ver. Conversabamos, amigablemente, nun hotel de A Coruña Isaac Díaz Pardo, o deputado autonómico Xosé Luís Méndez Romeu e un servidor. Daquela, eu estaba pasando por unha etapa laboral venturosa, da que parte dela se desenvolvía en Madrid. O tímido recoñecemento da capital do estado a algúns dos meus traballos foi recollido na parolada con moito agarimo por Xosé Luís. Por suposto, mostreime agradecido polos seus comentarios, mais Isaac terciou e soltou aquilo: "O que pasa que el quere outra cousa". "E que quere?", preguntou Méndez. "Traballar aquí". Si. Diso se trataba. De Gozar, de ser feliz no teu espazo natural, na túa cidade, cos teus amigos e familia. Ser un máis da tribo. Un que se dedica ao teatro e a escribir poemas como se podería dedicar a calquera outra cousa. Ser respectado e valorado polos teus. Dóeme profundamente ver como mozas e mozos de A Coruña e de Galiza teñen que emigrar porque o seu talento non é valorado nin respectado polos seus. Mais case nunca se trata dos seus veciños, senón daqueles que gobernan a cultura que consumen os seus veciños. Son os responsables culturais, os axentes culturais, os xestores culturais de aquí os que teñen que apoiar aos talentos de aquí. Así como existen os cazatalentos, existen os matatalentos. E os despachos de concellos, fundacións, consellerías etc., parece que permanentemente sexan reciclados para que continúe a desenvolverse sen piedade a figura do matatalentos de turno. Curiosamente, os políticos, os asesores, os programadores, os xestores culturais pasan, mais a cultura permanece. Os libros, a arte e a creación perdura. Eles só son unha pinga de auga na inmensidade do océano das humanidades. Forza e honor a todos aqueles e aquelas que levades no voso corazón de adolescentes acendida a chama da arte. Non deixedes que os escuros planten o desánimo na vosa alma de xoves artistas. Eles son a epidemia que hai que combater: os matatalentos con soldo das administracións, pagados por vós mesmos ou polos vosos pais e avós. Eles son os responsables de destruír os vosos soños de gloria.
