É pasmosa a facilidade que ten Compostela en producir sucesos doutras épocas. O roubo dun códice medieval, que parece saído da pluma de Umberto Eco ou da factoría de Don Brown. O asasinato dunha nena prodixio no ambiente da boa sociedade, propio de Anne Perry. E agora as monxas retidas no convento de clausura contra a súa vontade, algo a medias entre os dramas do século de Ouro e os folletíns do XIX. Ningunha outra universidade como a USC, quitada a de Oxford e poucas máis, poden promocionar un contexto tan propicio para o estudo da historia da literatura con exemplos e lugares reais.

O caso das monxas indias daría para unha novela -e que mellor título que ese- que, a pouco que se esmerase o autor, tocaría varios paus. Un, o distinto rol das ordes relixiosas en segundo que partes do mundo. No caso que nos ocupa, o papel de ONG na India, que atrae a adolescentes que queren axudar aos demais ou que ven as monxas europeas como unha perspectiva de futuro, e o do convento de clausura, que non deixa de ser unha reclusión voluntaria para a que hai que ter algo especial, chámese vocación, vontade de ferro ou as cousas moi claras. Algo que quizais na Idade Media se tiña aos 13 anos (os que tiña Xulieta Capuleto, a de Romeo), pero que agora tarda bastante máis en adquirirse. Outro é a visión da superiora das Mercedarias, como símbolo da visión clásica e aínda predominante hoxe na Igrexa Católica, da xente como seres pastoreables, aos que hai que defender de si mesmos, ben coa ameaza do inferno ben coa máis prosaica medida de retirarlles o pasaporte. E dos privilexios que a institución aínda ten na sociedade actual. Desde a exención de impostos, a legal e non tan legal (a das esmolas non declaradas) ata circunstancias coma esta. Teñen razón os que argumentan que ser monxa de clausura é algo duro, e os que se espantan de que as fagan erguerse ás 6 da mañá e traballar non sei de que se estrañan, pero se as monxas presuntamente retidas fosen de Mazaricos e non da India habería anos que estarían na casa. É difícil de crer que tivera que ser unha compañeira que decidiu non volver ao convento a que avisara do caso.

Mais non só en Santiago pasan cousas que parecen sacadas dos libros. Valencia "es la tierra de las flores de la luz y del amor", segundo o coñecido pasodobre, pero tamén a de Carlos Fabra, un longo etcétera e agora Alfonso Rus, un señor que, mentres un proceso xudicial decide se delinquiu ou non, non hai quen lle quite que dixera a frase "Dije: traeré la playa a Xàtiva. ¡Y se lo creyeron!¡Si yo mando, traeré la playa! Y van y se lo creen todo. ¡Serán burros! Y me votaron". Ese tipo de personaxes habitualmente saen nas películas, dedícanse ao reciclaxe de residuos, escoitan ópera italiana e celebran unhas vodas tremendas, cunha chea de parentes. Xa se sabe, outro caso illado de corrupción (tamén Oceanía, illa a illa, é todo un continente). España non é o país do Don Quijote de Cervantes, como nos quixeron convencer sempre. É o do serial radiofónico Lo que nunca muere, de Luisa Alberca e Guillermo Sautier Casaseca.