A Audiencia Nacional acaba de condenar a un tipo -sei que é unha denominación un chisco despectiva, úsoa conscientemente- a 60.000 de multa por mostrar na rede social Twitter a súa alegría pola morte de Jimmy, o seguidor do Deportivo asasinado no Manzanares. A min manifestar satisfacción, por riba de forma pública, pola desgraza de alguén, e máis aínda por alguén do que unicamente sabes que é seguidor doutro equipo, paréceme definitivamente ruín. Pero non teño claro de todo que debera ser perseguido penalmente, sobre todo mentres os autores da morte real seguen por aí tan campantes. E sobre todo cando xente cunha proxección pública relevante ten comportamentos non moi distintos dos deses individuos para os que as redes sociais son o equivalente actual de escribir nas portas dos váteres.
Efectivamente non se incrementa a confianza polo xénero humano, e mesmo é para cuestionar que estea composto por seres racionais, observar como xente que gozou da instrución suficiente como para saber ler e escribir, desperdicia as vantaxes da educación orneando en canto toca unha tecla. Incluso en ocasións sen faltas de ortografía. Hai algúns, ou bastantes, que queren deixar constancia de seu odio a tal xogador ou aqueloutra actriz porque si, porque lle peta. Ou que chegan a alegrarse da morte dos demais porque animaban a outros equipos, tiñan unha orientación sexual diferente ou votaban a distintas opcións políticas. Para esta xente, as redes sociais supuxeron un enorme salto cualitativo sobre os cadernos escolares, as paredes e as portas dos servicios, os depósitos tradicionais deste tipo de confidencias en tempos anteriores a internet. Pero ser unha acémila a quen lle presta manifestar publicamente eses baixos instintos debería estar penado unicamente en circunstancias moi concretas e determinadas. Porque a veces é difícil distinguir eses baixos instintos das opinións, e estas dos gustos persoais, e lexislar en cuestións de opinións e gustos persoais é algo delicado, e ser mala persoa e non ter/demostrar educación ningunha non é delito. A maiores, moitas veces as machadas destes milhomes non teñen moita máis difusión da que tiñan cando as escribían nas portas dos servizos públicos. É precisamente o escándalo o que lles dá relevancia, e o que anima a outros coma eles, que venderían a súa nai por uns minutos de celebridade ou de demostración de fidelidade a un escudo ou a un grupo de posadolescentes multimillonarios tan habelenciosos cos pes como torpes coa cabeza.
O realmente perigoso é xente que dispón dun púlpito político ou mediático, e que parece ignorar que, como dicía Spiderman, un gran poder conleva unha gran responsabilidade. Se ocupas un cargo ou tes á túa disposición un programa de televisión ou de radio, unhas páxinas dun periódico, entón xa non es ti, senón ti e a circunstancia engadida dunha institución, a concesión dun servicio público de televisión ou radio ou a inclusión nun produto que se supón é información e non axitación de instintos primarios. Claro que todos sabemos que ter sentido ou non dar a razón aos teus se non a teñen non proporciona votos, nin audiencia, nin a amizade dos que fan favores. Pero despois que non veñan con responsos de deportividade e chamadas á concordia e ao pacífico goce do magnífico espectáculo do fútbol. Igual que os nenos, os que escriben nas paredes dos váteres limítanse a facer o que ven, escoitan e len na casa.
