Como todos os anos, o ministro do ramo, compareceu, todo sorrinte, sobre todo desde que amaña cun pincho e non ten que contratar a un taxi de transportes lixeiros para levar os tochos de papel. O dos presupostos xerais do Estado perdeu moito desde que todos sabemos que, ao contrario das economías familiares que Rajoy dicía que se parecían, pódese facer o que queiras con eles se estás no goberno. Pero sempre hai xente que pasa o tempo debullando cifras e vendo se este apartado baixou ou subiu, e que haydelomío. Ben, a min, por favor, que me dean o millón ese de marras. Ese que eles e eu sabemos. O que figura todos os anos para a limpeza da ría do Burgo e non se executa na vida.

O das partidas adxudicadas e non gastadas pode ser por catro cousas, creo. Unha porque xa non fan falta os cartos: por exemplo, o vial X faise só, grazas a un corremento de terras ou á xenerosidade dun mecenas, como cando Amancio Ortega lle pintou a embaixada en Roma a Paco Vázquez. Outra porque rematou a necesidade antes que o remedio: xa non fai falta investir na conexión ferroviaria co porto exterior porque xa hai aerotransporte moito máis económico grazas á fusión nuclear. O da rexeneración da ría do Burgo non é ningún dos dous casos: hai merda e non parece que vaia desaparecer soa. A terceira cousa/causa é porque os trámites non se deron rematado a tempo, apareceu un imprevisto (un xacemento petrolífero onda a ponte Pasaxe, por exemplo). E a cuarta porque se queda ben poñendo uns cartos aí sabendo que non se van gastar.

Esa situación a min recórdame cando de neno che daban uns cartos e unha recomendación: "pero non os gastes, eh?". Vamos ver, se non querían que os gastase, para que mos daban? Para que comezara a miña fortuna persoal con cinco pesos? (e máis co feroz inflación de dúas cifras que veu deseguida). Non, dábanche eses cartos para quedar ben. Ben se vía que era para iso, polo tipo de ritual que se seguía. O amigo da familia, tía ou quen fose poñíaseche diante, miraba aos lados para ver se había público, botaba man do peto ou do bolso (dependendo do sexo que fose), sacaba a moeda como se sacara un coello dun sombreiro ou a espada Excalibur do penedo no que estaba chantada, anicábase e dicía con alta bastante para que o escoitasen arredor, incluso aínda que parecese que che dicía unha confidencia: "Toma". Ás veces mesmo precedido de: "abre a man" (como se o foses agarrar cos dentes). E logo dábanche unhas palmadas ou uns bicos (dependendo de xénero de doante e receptor) e erguíase mirando sorrinte aos lados para chiscarlle o ollo aos proxenitores.

Quitado que empezaras xa de rapazolo a ir polo mal camiño, eses cartos estaban suxeitos a unha vixilancia que mellor nos tería ido se estivera igual de controlado o sistema financeiro español. "Que fixeches cos cinco pesos que che deu o tío X? Teralos aínda, non? Non os gastarías...". Ao final, ao contrario do que lle pasaba a Rocío Jurado co amor, de tanto pouco usalos acababas perdendo os cinco pesos. Pois para evitar que ese millón de euros se acabe perdendo nun caixón ministerial, aquí estou eu. Prometo devolvelo en canto se empece a rexenerar a ría.