Aleluia, Aleluiaaaaa"... Así comeza o salmo 97 da Biblia. Canto que centra a liturxia nun deus, Yahvé, cimo supremo da xerarquía, ó que se lle teme, se lle canta e se lle clama cousas así:"Xustiza e dereito son a base do teu trono. Lume e ira diante dil e abrasará ós seus inimigos do redor... os montes derrétense como cera ante o que é o amo da Terra... avergóñanse os que adoran ídolos..." Ditatorial exclamación para este tempo de cambios solares, o da Pascua Florida. Cando nas igrexas, que aínda manteñen teito, altares, párroco e devoción, ten lugar a conxunción dos Catro elementos, co ritual da bendición da Auga e do Lume co que se acende o cirio pascual, símbolo de luz, de quentura. Tentando un xeito de cuadratura do círculo conxugando ós dous elementos purificadores da Terra e do Espírito. O sacerdote deixa o morado e revístese de branco e ouros, cantará a letanía coa nómina interminable dos santos oficiais da corte celestial, que para iso tamén hai clases e burocracias. Bendito que despois do Calvario sempre haberá a celebración dunha Pascua Florida, con ou sen fadas madriñas ou magos padriños. Con ou sen aureoladas rosquillas ou roscóns preñados de sorpresas, adornados con froitas confeitadas. Así ábrese ó tempo do Pentecostes, ós cincuenta días pra poñer luz, clarividencia sobre o siso, que ben compre.
Cantamos e seguimos a inspiradora rutina da tradición: os salmos son himnos de orixe babilónico, de loubanza, súplica ou lamentación. Divulgados pra catequizar con teimosía polos hebreos e logo recollidos na Biblia e levados á liturxia polo cristianismo, entre solemnes músicas de órgano, casullas bordadas en ouros e incensos. Cánticos que abrirán camiños de inspiración a músicos e poetas, como Los Salmos para este momento del Mundo de Ernesto Cardenal, sinceridade poética pola que nunca recibirá o Nobel, nen o Cervantes. Salmos que inspiraron a músicos de todo tempo, Händel, Aute, Leonar Cohen, Il Divo... Como un "La, la la" ou alá-alá, deses que "se canta cando naces e también en el adiós..." Cantar é o que nos queda pra tragarse as penas...
Neste cabo do mundo, na Fisterra que define Galiza, fin dos camiños que proseguen dende Compostela, extremo occidente por onde se pon o sol, seguimos celebrando a Semana Santa por principio e fin. E facémolo de xeito especial na hora do cénit, cada domingo de Pascua: todos se xuntan no igrexario de Santa María de Area pra representar o sacro episodio da Resurrección. O seu alcalde e concelleiros, os da cofraría de mariñeiros revístense e simulan a aqueles outros pescadores do lago de Genesaret. Ben saben que, entre os muros da Xerusalén terrestre, despois da solemne recepcións na Porta Dourada, entre aplaudidores, palmas, loureiros e olivos... despois das traizóns, das negacións, dos escarnios, de arrastrar a cruz camiño do Calvario e da Morte, sempre resucitará a Esperanza. É entón cando aparecen as Tres Marías, como as Tres Gracias, cun sempre anovador e sabio receitario como mensaxe: a beleza, a ledicia, o encanto. Na Fisterra e a carón dun sepulcro que quedou baleiro, as tres mozas anuncian o Renacer.
Fisterra, os confíns da mítica cidade asolagada de Duio, é altar de cultos ó sol dos equinoccios e dos solsticios que marcan as Catro Estacións. Anovación das celebracións pagáns sobre o Ara Solis, a ese Sol Invictus, con antigo orixe no culto oriental a Mitra, consentido e propagado pola interesada democracia política, relixiosa e comercial romana. Relixión misteriosa, machista, con aras de sacrificios entre a penumbra das covas e tantos vestixios arqueolóxicos nos confíns desta Gallaecia, a que tamén ofreceu soldados, mercenarios e escravos ós emperadores de Roma. O venerado Mitra era fillo de Aura Mazda, deus do Cosmos, do principio e do fin, dos torques como cetro. Mitra escollerá doce apóstolos, sacrificarase e baixará ó mundo subterráneo, pra resucitar ó terceiro día... trunfa sobre a morte e convida á comuñón. Divindade en relación co culto ó taurobolio, ó sacrificio do touro, nas monoteístas relixións hebraicas, xudaísmo, cristianismo e islamismo en relación co sacrificio do Año Pascual...
Fisterra tece pasado e presente, tanto despide como bendice ó sol, quizais deixando ver ó final, uns intres, o relampo do raio verde. Nestes confíns, onde se venera ó Santo Cristo da Barba Dourada. Morte e fecundidade peregrinan xuntas no confín, arredor do monte e do mítico mago de San Guillermo, tendo como símbolo a nacarada e converxente cuncha de Venus.
Sedutores argumentos da "Galiza Máxica", inconmensurable. Tradicións que non traizoan, chaman e convocan, a pesares de todo, en cerimonia, teatro, festa, e comercio arredor dun Cristo escarnecido que se ergue do seu cadaleito, entre marías e anxos disfrazados. Desguedéllanse as campás, repenique, bater do badalo, estoupar de foguetes, aplausos e música de altavoz, o Así fala Zaratustra. A Semana Santa atrae, move a nosa tradicional industria de feiras e festas, múdanse os santos, sácanse en procesión polas rúas.
O Miserere é outro salmo, o número 50 da Biblia, neste caso para dar golpes de peito e asumir o mea culpa... preludio do apocalíptico Dies ira. O Miserere cántase o Venres Santo pros privilexiados que caben na Capela Sixtina, entre os estáticos acenos e as miradas de terror e de piedade das pinturas de Miguel Anxo.
Polo de pronto por aquí, nestes confíns, que está que arde entre andazos, como un inferno, xa levamos xoves, venres, sábado e domingo de festa e feira pra salvar a tradicional industria turística. Máis a propina do luns. O martes trece será outro pra prepararse e previr o que veña despois, e que virá, entre as rutinas litúrxicas e a desmemoria.
