Como o Colexio Manuel Curros Enríquez da Coruña cumpre neste ano 2013 os cincuenta anos da súa existencia, creo que debo facer xustiza e lembrar nesta columna xornalística a un dos seres máis singulares cos que teño compartido moitos minutos da miña vida. El como mestre e eu como alumno. Trátase de don Severino Gónzalez Barros. Don Severino era fillo do administrador de dona Emilia Pardo Bazán, don Diego González. Era un home cultísimo, recto, sobrio, metódico. Todos os días o mesmo: "-Buenos días. -Buenos días, ¿como está usted? -Bien, gracias. -Puede pasar". Dábanos historia. - tratábanos como se fósemos alumnos dun instituto ou dunha universidade. Non baixaba o nivel pola nosa idade. El contaba a historia. Non a asignatura de historia, senón a historia como materia fundamental das humanidades. A historia do mundo, de Europa e de España. Cunhas diminutas tarxetas como guión era quen de explicar a toma de Granada, o Congreso de Viena, a revolución francesa, a guerra da secesión ou o desastre do 98. Tamén era quen de evocar, con tristeza, aquela traxedia nacional, que foi a guerra civil. Non puido explicala, porque naqueles tempos non se podían explicar certas cousas, mais si deixou claro o horror, a barbarie e o desencanto que producen as guerras, sobre todo se se producen entre irmáns. Era quen de moitas cousas: entrar en clase e debuxar no encerado toda unha parábola do Novo Testamento e sintetizar os fundamentos da relixión cristiana cunha habilidade admirable. Normal que fose quen de debuxar con tiza, se era quen de debuxar a plumilla unha versión do cadro de Las lanzas de Velázquez sobre uns azulexos brancos. Don Severino era fiel ao seu nome, era severo. Pero era un señor, un gentleman, un home que nos trataba como homes e mulleres, non como neniños e neniñas aos que hai que protexer. Nunha ocasión cambiou a disposición das mesas para que nos vísemos todos as caras, e deste xeito, explicou como se sentaban os representantes dos diferentes países no Consello da ONU. Cando rematou o curso, non puiden evitar darlle as gracias por todo o que me tiña ensinado. Logo, visiteino na súa casa. Como non podía ser doutro xeito, recibiume con moito agarimo e tocado cun gorro de dormir. Era a viva estampa do fidalgo Quijano, o noso incomparable Don Quijote. Tamén lembro na súa compaña o día da chegada do home á lúa. Aquela sesión de varios cursos xuntos observando nun aparato en branco e negro como tres estadounidenses, de nomes Amstrong, Aldrin e Collins, nos alucinaban coa súa alunizaxe en Senele por primeira vez na historia da humanidade. Con don Severino aprendimos a pensar por nós mesmos. Creo que todos conservamos a curiosidade polo descoñecido e tamén a sabiduría para non fiarnos das promesas dos embaucadores de soños. Agora que desde a política nos quitan tantas cosuas. Nós sabemos que a cultura, a sanidade, e o ensino son fundamentais, non só para sobrevivir, senón para ter calidade de vida, para ser persoas.