Non son moi amante das festas, ou máis exactamente das verbenas. Da maioría, polo menos. Deprímeme a euforia colectiva e case obrigada, as aglomeracións nos bares, a imposibilidade de circular e estacionar, e por suposto o ruído omnipresente e inevitable. Non soamente das actuacións a deshora, senón das atraccións a calquera hora, das músicas e dos speakers. Non é de agora, sempre odiei mesmo os temas, fosen de quen fosen, que incluían organillos e aires pretendidamente verbeneiros. Así que, cando comparezo nun recinto feiral por razóns de asistencia paterna, vou levado do demo. Xa sei, a miña actitude chámase misantropía, pero de momento non é delito.

Non obstante, hai veces nos que adoito reparar en xente concreta, para ben. Mentres agardaba que baixaran o meu pequeno e un amigo do Giga Kanguro (El Saltamontes, noutras versións, o que dá unha idea do funcionamento baseado en saltos do artiluxio) no medio da tropa de tops lenceros e leggins de lycra que facía cola para acceder á atracción, reparei nunha rapaza dun vestido branco creo que diso que chaman guipur, un tecido cheo de buratiños, como de encaixe. Era moi grande, tanto o vestido como a rapaza. De feito máis grande ca súa parella, un mozo con aspecto de estar facendo méritos para entrar na Mara Salvatrucha, cun deses cortes de pelo de xeometría rectilínea postos de moda polos futbolistas. Non eran novos, ou polo menos eran máis vellos que esa idade media, entre púbere e adolescente, que adoita encher o asunto.

Baixaron do trebello o meu pequeno e o amigo, en busca da segunda e última ración diaria de atracción, pero eu quedei a ver, non sei se con curiosidade inxenua, ou con morbo malsán, ou coas dúas cousas, e ver como lle cadraba o saltamontes á rapaza. Non vin o intento, pero debeu ser falido, porque vin aos dous volver e baixar da plataforma. El dirixiuse á garita onde venden as fichas, obviamente para pedir a devolución dos cartos. Aínda que tampouco quixen mirar moito para ela, non parecía especialmente afectada. Posiblemente estivese afeita a esas situacións e desenvolvera unha coiraza que a protexía. E o mozo exactamente igual, probablemente xa asumira había tempo que á súa compañeira lle estaban vedadas moitas cousas pensadas unicamente para os corpos estándar. Invadiume un sentimento de tenrura polos dous, e tamén de orgullo porque, polo menos de forma visible, non se deixaran apouvigar polo desaire.

A seguinte atracción era un deses inchables presididos por unha cabeza „neste caso de tigre„ con furados e columnas onde os nenos botan e rebotan contra as paredes e o piso de goma. Un dos nenos, máis grandiño e de pel algo máis escura da habitual, ollos negros e dentes refulxentes, era o que máis desfrutaba, a pesares de que se vía claramente que descoñecía os trucos para sacarlle rendemento. Tamén se empeñaba en interaccionar con xestos con outros pequenos aos que non coñecía, pero non se estrañaba demasiado cando non o secundaban. Cando acabou a súa quenda, mentres o rabaño de nenos que baixaba se cruzaba co rabaño de pequenos que subía, el quedou no medio, sen saber que facer, ata que se mergullou outra vez nas fonduras do látex. Na seguinte quenda xa se baixou, e foi cara os adultos que o agardaban. "Dos", ou algo parecido, díxolles todo orgulloso, mentres erguía a man con dous dedos. Vin entón que levaba unha pulseira coa bandeira saharauí. Con toda probabilidade, era un neno deses de acollida. Celebrei que o pasara ben nun sitio tan ruidoso, tan diferente do seu hábitat natural. Foi como unha compensación da tristura da parella que non cabía no asento do Canguro.