“Xa se sabe que os piratas do Caribe chamábanse entre eles Irmáns da Costa ou Irmáns do Mar. É o tempo que os poetas e os músicos comezemos a chamarnos entre nós Irmáns do Ar”. Lino Braxe escribiu iso cando lle pediron (eu?) que escribira algo sobre Lois Pereiro o 2011, o ano no que lle dedicaron o Día das Letras. Ou polo menos nese ano aparece datado o documento que rescato da memoria fonda dos meus arquivos. Lino era un poeta incandescente, un actor que irradiaba paixón, un profesional da radio que transmitía alegría (e que preferiu deixar o medio antes de que lle acabara con ela un xefe cenizo). Compuxo neste periódico, cando o Prestige, unha columna enteira soamente coa palabra “burros”. Era o cómplice necesario cando se necesitaba montar un espectáculo, urdir unha homenaxe, preparar unha celebración. Pero sobre todo era un pirata tenro do Mar Ártabro, un dandy das Terras de Mugardos.
Adeus, irmán do ar. A mellor despedida que pode ter calquera foi a que el lle escribiu a Lois:
THE INDIAN IN HIS GLADE
(Elexía a Lois Pereiro)
E a morte non terá señorio.
Dylan Thomas
Limpei os meus ollos,
respirei fondo
e erguín os meus gastado setenta e oito kilos de carne da mesa na que bebía.
Abrín o libro e ollei a foto,
a foto na que os dez mirábamos a vida
desde o alento dun mundo que se nos ía.
E el que guapo estaba.
Mirei a Miguel Mato.
Sorrimos por todos.
Sabíamonos fieis a unha amizade enferma e silenciosa.
Pensei en Manolo
e na súa caricia de irmán querido.
E entón decidino:
Fixen a maleta e marchei na procura do sol,
levaba o odio á pátria no corazón
e a ansia de regresar recuperado,
libre de tanta miseria e desmesura
como nos últimos anos contemplei.
Amei o esplendor do sur,
durmín en frescas tabernas,
comprometinme nunha despedida de voo solitario.
Maldecín,
busquei pelexa
e só atopei a inmortalidade na entreperna daquela muller.
No fondo dos seus ollos verdes
achei o corredor da luz que vence á morte
e estreitei a man de Lois na outra beira.
Foi o resplandor da Confederación,
o adeus á vella Georgia,
o sable de Lee.
Agora só podo evocar a viaxe
ou retornar sobre un disco amado,
un poema,
unha bahía con piratas,
as cadeiras dunha india,
Maracaibo.
Se cadra fuxir.
Sitting Bull.
E ese desfacerse de tambores nas pradeiras.
