“Por elas’ nace da desesperación de berrar polas que xa non están con nós”

Como nace Por elas?

Nun momento no que estaba vendo unha noticia de violencia de xénero no telediario, hai uns anos, e tamén me cadrou ter unha familiar moi achegada que a sufriu. Libre son, o primeiro disco, foi un cántico á liberdade da muller. A non ter medo de camiñar pola rúa, de non ter medo de facer a nosa vida. Pasa o tempo e vas vendo que realmente non se fai nada para defender a esas mulleres, nin por ter unha xustiza real ante a violencia de xénero. Por elas nace da desesperación de berrar polas que xa non están. E para que as que estamos aquí nos movamos para conseguir xustiza por nós e polas que xa non teñen voz. Era tamén un xeito de deixar que fose un tema tabú para min.

Unha grande influencia do disco é a muller galega, pola tradición folclórica e pola figura de Rosalía, cuxos poemas recuperan como letras.

Son muller, son galega,as letras que compuxen eu falan desde o ámbito da muller; hai un que vai dedicado á miña avoa. Sobre Rosalía de Castro, síntome moi identificada con todo o que escribe. Era unha visionaria da súa época, era unha muller revolucionaria totalmente. Loitou por moitas das causas polas que estamos loitando agora, nunha época na que era moi complicado. E quería que se mostrara outra parte dela, sen que sempre se vencellara á tristura.

Na música mesturan o galego co blues, o swing ou o reggae.

Os catro que estamos no grupo temos gustos moi diferentes, e, ao tempo, comúns. Non queriamos poñerlle barreiras a nada do que faciamos, senón que cada un puidese sentirse libre e traballar desde unha cooperación, non unha ditadura. Non quixemos centrarnos nun único estilo. É verdade que a maioría dos nosos temas teñen raíz folk, pero mestúranse diferentes estilos porque é o que nos gusta e non queriamos encasillarnos.

E como elixen o estilo do tema?

A letra que teñas transmíteche unha emoción, un significado. Intentamos que a música que acompaña á letra teña tamén ese sentido. Tanto che pode saír un blues, como un soul, un funk, un rock... Cada canción ten a súa emoción, que queres que a xente sinta tamén, e a música ten que ir acorde con esa letra.

Como se conformou a banda?

Empezamos a quedar Tito e máis eu para musicar algúns temas que tiña eu. O primeiro que fixemos foi o reggae de Rosalía de Castro. Unha vez que o subimos a YouTube empezou a chamarnos xente para dar concertos, pero non tiñamos unha banda. Os temas estaban compostos para varios músicos, pero só eramos dúas personas, co que nos xuntamos con Arturo e Andrés.

Gañaron un premio de Cuac FM e foron finalistas do Fran Pérez Narf.

Imos para o quinto ano, e estamos moi agradecidos porque estamos tendo mogollón de sorte. Todos os anos nos saen bolos, e este ano, que foi jodido, tivemos bastantes. A xente ten moi boa aceptación do traballo, desfrútao moito.

Como ve a situación da escea musical galega?

Vexo moitos grupos que están saíndo. Cada vez se escoita máis música en galego, e hai máis grupos en galego e en Galicia. Paréceme marabilloso, cantos máis mellor.

Vostedes cantan nese idioma.

Canto en galego porque é o idioma no que me sinto máis cómoda. Oxalá falase todos os idiomas do mundo: faría un CD empregando un diferente para cada canción. Pero estou contentísima de que haxa máis grupos cantando nese idioma. É necesario que se apoie, e aparte de que se escoite aquí, tamén se pode escoitar fóra. Escoitamos moitas veces música en inglés e a maioría da xente non ten idea do que significa. Cando as cousas se fan de corazón, con ganas e ben, pódese chegar a moitos. E aínda que non se chegue a moitos, con facer que alguén sinta o que ti estás sentindo xa vale a pena.