Chuvieira. Cheas. Xeada. E, trala xeada, chuvieira. Chuvieira-estadea tamborilando monótona nos teitos, latexando nas fragas púrpuras e esfolladas
Coma a luz na auga roleira. Xistra.
E as pobres agras, míseras tendas de campaña prás súas sebes.
Néboa-mexadeira do Alén. Os outeiros a se mergullaren
Quer si, quer non nunha disolución quer gris, quer prata. Un casal escintilante,
Logo todo apagado baixo a inmediata tamborilada. Nos ángulos das agras,
Un auga marrón a recuar e a rebordar pola herba.
Os sapos chimpan nos carreiros martelados pola ciobra. Cada folla mutilada alí
Semella unha ra o un rato anulado pola ciobra. O gando
Agarda baixo os seus lombos denegridos mentres nós cavamos buratos prós esteos.
Foxos semicubertos xa de auga denantes de nós pór cadanseu esteo.
A lama abrolla a cachón cada vez que a barra de aceiro golpea ata calcinar
A cabeza da estaca de carballo seca. As vacas
Mansas e ergueitas na gándara alagada coma un campo de rugby
Fitan, achéganse procurando compaña
Baixo a zarracina que insiste e persiste, cadora máis fría.
As vacas cheiran o arame, o tractor, fitan. As sebes
Son xa puras marfalladas de ocos. Uns cantos espiños. As vacas,
Duns cincocentos quilos cada una, afunden ata o esporón
A cada paso esvaradío. Están a estragaren o seu pasteiro, e sábeno.
Ollan a ámbolos lados dende embaixo da súa testa,
O seu único acubillo. A fraga afundida, achaparrada
É o resto dun navío pulverizado, cribado pola chuvia
Ata as súas raíces asolagadas. Un faisán, cuxas plumas impermeables
Semellan agora negras, prosegue o seu labor inclinándose no restrollo.
A luz do solpor vai enchoupando
Os matos xa enchoupados. Nada os protexe.
Os cadáveres dos raposos xacen mondados ata os ósos,
Mondados dos seus pelellos, mondados dos seus miolos e mailas súas tripas.
Nada agás o cianotipo dos seus ósos fica baixo a chuvieira,
Empapados e amolecidos. Onda as súas medas, os xatos
Agardan nun lampo de bulleiro. Os portalóns,
Ateigados de trollo, son atrancos profundos. Os xatos alzan os ollos furando as súas guedellas pegañentas,
Sen movérense. En ningures
Lles sería menos incómodo. O mundo a rebordar
E o ceo torrencial son os únicos sitios
Onde poden existir. Os tordos enchoupados chían
Por riba de e cara á fraga enchoupada. Un corvo,
Maldicindo monotonamente, pasa a escape sobre nós
E se esvaece na néboa-mexadeira. Varias pegas
Tentan sacudirse a auga, choupan desesperadas baixo iste pingar arreo. Miseria.
As poucas follas que lles quedaban ós fentos e ás silvas xacen abatidas,
Escanastradas coma as pezas dun cemiterio de chatarra. Os xatos
Agardan agochados baixo os seus espiñazos. As vacas brúan
Denantes de suspender o seu morro riba da lama.
A becacina cruza a noitiña, invisible no solpor,
Cos seus chirlantes chíos.
NOTA: Dentro dun par de semanas, Bartleby Editores publicará unha escolma de Ted Hughes traducida e anotada por min ó castelán. Mais denantes, velaquí lles deixo un adianto en galego.
