Os televidentes galegos máis veteranos coñéceno por Petróleo, da mítica Mareas Vivas. Os cinéfilos de alén das fronteiras autonómicas lembrarano como Cabrera de El Reino, grazas á histriónica actuación nun balcón que lle valeu o premio Goya, ou como o malogrado Atilano Coco de Mientras dure la guerra. Luis Zahera foi moitas persoas, sobre todo nos últimos anos, nos que acadou unha proxección pública fóra de Galicia que o converteu nun dos actores do momento no panorama cinematográfico e televisivo español e galego. Hoxe, porén, fará de si mesmo xunto aos actores Manuel Manquiña e Víctor Fábregas na nova edición de Noites de Retranca, o espectáculo humorístico que chega ao Teatro Colón ás 20.30 horas.

De novo na Coruña con Noites de Retranca. O pasado marzo, con Oswaldo Digón. Desta vez, con novos acompañantes.

Si, vou con Manqui e con Víctor Fábregas. Eu que sei, pasámolo moi ben. Un compostelán na Coruña sempre ten moito que dicir e moito que fedellar. Eu encantado de estar, ademais, cun espectáculo consolidado que leva un lote de anos. Eu sempre conto o mesmo, son un aburrimento. Son como Gila, que sempre contaba as mesmas historias.

Anuncian a actuación como “o espectáculo de humor máis antigo de Galicia”. Iso non lles xoga á contra, sabendo ademais, como acaba de recoñecer, que sempre conta o mesmo?

Home, non. Vas engadindo cousas. Pero temos 25 minutos cada un, hai que facer unha peneirada boa. Eu estou moi centrado agora no tema da miña nai. Pero si, pon como reclamo iso mesmo: vou contar o mesmo de sempre, o dun compostelán meténdose coa Coruña e os da Coruña meténdose con Compostela, que sempre o fixeron moito mellor os da Coruña con nós que nós con eles. Sempre gañaron.

Van, efectivamente, para os doce anos co espectáculo. O humor é o mesmo que daquela, ou hai temas dos que xa non se fala?

A min o que mais me doe é esta cousa que hai de que o humor está limitado por todas partes, que colles medo, cando antes non era así. Agora parece que unha cousa pode molestar a un lote de colectivos. Eu a evolución que lle vexo pola parte negativa é esa. O bo é que a xente nunca tivo tantas ganas de rir como despois da pandemia. Vas pola rúa e, se antes te paraban para facer unha foto, agora o fan para darche as grazas. É algo que me emociona bastante. A parte negativa é esta limitación do humor, o non molestar. Eu creo que se pode facer humor do campo de concentración de Auschwitz. É humor, é para rir, todo pode servir para rir. Moléstame esta corrección porque logo, por outra banda, ves aos políticos dicir as cousas que din...

É complicado poñerse límites como humorista, vendo as barbaridades que se escoitan ás veces no Congreso dos Deputados?

Claro, hai ofensas ou comparativas que as veces escoitas e ves que xa non é humor. Resulta cómico, pero á vez non, porque roza o tráxico e a mala educación. O mundo non é como hai 12 anos. O mundo vai a unha velocidade tremenda, pero tampouco son da idea de pensar que calquera tempo pasado foi mellor. Somos o que somos.

Con respecto a isto: parecía que había un momento no que o tema dos monólogos naufragaba un pouco, e que a xente prefería outros xeitos de facer humor.

A xente ten ganas de rir. É como esa expresión de Roberto, de Land Rober, de que a xente ten ganas de ver á xente pintando a mona, que é o que facemos nós, pintar a mona, ou facer o parvo, como dicía a miña nai. A xente agradéceo, porque están como están, encollidos pola pandemia... as veces sénteste minimamente necesario, e iso é moi agradable e bonito e enche o corazón. Hai un momento para os cómicos no que ti estás no palco, e o que che di a xente é marabilloso. Ese “grazas” por estes 25 minutos de pintar a mona, que me veñen moi ben, que chego a casa e dáme unha volta.

Ao mesmo tempo que Noites de Retranca, está levando outro monólogo, Chungo, por España adiante. É o mesmo tipo de humor, ou non funcionan as mesmas cousas aquí e aló?

Eu tíñalle moito medo porque son moi provinciano. Tiña medo de saír de Galicia, e estiven bastante polo País Vasco cuns produtores que se chaman Alicate, que son de alá, e a cousa funciona, a cousa resulta. Volvo ao mesmo tema: tamén é o momento. Por ser sincero, eu aprovéitome un pouco da popularidade da televisión, fago moitas referencias ao meu traballo. Gracias a dios levo unha temporadiña boa na televisión, e teño unha certa vantaxe, pero as esencias, e digo as esencias porque fago humor galego, funcionan por fóra, porque o humor ten esa cousa universal.

Nesta ocasión, comparte escenario con outras dúas caras coñecidas do audiovisual galego, Víctor Fábregas e Manuel Manquiña, coñecidos por Tucho dos Tonechos e Pazos de Airbag popularmente. Como reparten o protagonismo e os egos?

Que va, que va, loita de egos que va. Levo moitísimo tempo traballando con eles, somos familia. O que goberna é Manqui porque ten moito recorrido, a cabeza moi ben amueblada... é o que ten máis anos e temos que coidar das persoas maiores. Primeiro fala Manqui e despois, Víctor e mais eu, como ten que ser, como é en Galicia. En Galicia os vellos gobernan. Levámonos moi ben. Sempre que vou con Manqui, prefiro que el tome as decisións, porque ten moitísimas máis horas de voo, é unha cabeza privilexiada. Cando vou con el, faise o que di Manqui, e agora que imos con Víctor, pois tamén.

E se a cousa sae mal, as culpas tamén para el.

Tamén. Iso pódelo poñer tamén se fas o favor. Se afociñamos, afociñamos por culpa de Manuel Manquiña.