“A xente fala da depresión moi á lixeira. Din ‘estou depre’ cando só están tristes”

Aprendendo a vivir na túa ausencia parece por fóra un sinxelo libro. Pero ao abrilo o lector descobre un universo, unha tormenta, a dor e a supervivencia, a marca da vida e a esperanza. É un poemario pero tamén un xoieiro, combina versos e obras pictóricas da autora, Carmen Torreiro, unha oleirense á que lle acae coma unha luva o adxectivo de renacentista: é unha recoñecida pintora, pero tamén gravadora, ceramista, cantante, actriz de teatro. A súa sensibilidade artística e infinita curiosidade lévaa a percorrer distintas disciplinas pero nunca escribira ata agora. Estos poemas publícaos a editorial Medulia e preséntanse hoxe ás 19.00 horas en As Torres de Santa Cruz en Oleiros. O libro nace da brutal verdade da dor máis difícil de expresar, a perda dun fillo. “O libro é unha forma de pintar a súa alma, de que siga vivindo”, afirma.

”Eu falo do branco porque segundo o Kandinsky/del nace o silencio/ O silencio é o lugar onde ti estás cando eu non falo”, escribe nun dos poemas. Siegfried,que padecía unha enfermidade mental, faleceu o 1 de marzo de 2019 a causa de unha sepsia xeneralizada. “Despois da súa morte non puiden pintar. Non quería facer nada. Só morrer porque non me parecía xusto seguir vivindo eu. Pero empecei a escribir e un día pensei que ao mellor podía servirlle a alguén. Gustaríame que se vexa o poder, ao mellor non curador, pero si consolador da arte. Para min foi a poesía, para outro pode ser a música. Eu tiven unha forte depresión despois da súa morte. Erguíame da cama só porque tiña outro fillo. A xente fala da depresión moi á lixeira. Din estou depre, cando están tristes ou contrariados, pero iso non é ter depresión, iso pasa. A depresión é algo máis fondo, máis prolongado no tempo, ás veces incapacitante. Se estás de baixa por depresión e alguén te ve pola rúa din pois tan mal no está, que sae. Non saben que o que ten depresión o disimula. O que ten tendencias suicidas non o sabes porque non mostra os seus sentimentos e non quere molestar á familia e amigos. E é tamén unha forma de autodefensa. Dinche tes que saír, airearte. Pero non podes facelo, só queres estar na cama en posición fetal”, relata Carmen Torreiro.

Esta artista que foi mestra en Salamanca, Zamora e A Coruña, ademais de profesora de Lingua e Cultura Española en Besançon, Lille e París en Francia, estará na presentación co editor e escritor Xulio López Valcárcel e coa súa psicóloga Alma López Sande, que lle fixo o prólogo, no que destaca a “valentía” de Torreiro por compartir “unha parte íntima da súa vida” e elaborar unha obra que é “unha fiestra á vida de alguén que se enfrontou á tormenta da enfermidade mental e da perda; un testemuño de amor, loita e loito”.

Carmen Torreiro con este poemario homenaxea ao seu fillo, os poemas son interpelacións con el, co que conversa, pero tamén é unha maneira de que viva para sempre, ademais de supor para ela unha maneira de catarse. E tamén de crear beleza, poesía e pintura nunha obra, nadas a partir da maior dor posible. “No poemario vou pasando por todas as cores da dor, desde a negación ata o desespero e ao final a calma. Como me dixo unha amiga que tamén perdeu un fillo, nunca o superas pero aprendes a vivir con iso. Eu non escribín os poemas para publicalos, eso xurdiu despois. Pero ademais de que sexa unha homenaxe a meu fillo tamén quería axudar a outras persoas que estean pasando por algo parecido”, engade a autora.

O ano que ven o libro terá unha segunda parte cunha exposición pictórica no museo Casares Quiroga de A Coruña, e os cartos da recadación da venda das obras serán para unha ONG. “Seica somos a casa dos nosos antepasados./Logo eu non terei casa/Por iso necesito pintarte, gravarte, na pedra a poder ser/Penso que as pedras sobrevivirán, non si?/Ou mellor no lume/Pintareite no sol”.

Suscríbete para seguir leyendo