Muere Arsenio Iglesias, guía del deportivismo

Arsenio Iglesias (Arteixo, 1930-A Coruña, 2023), el mito del deportivismo, ha fallecido esta mañana a los 92 años. El ex jugador y entrenador blanquiazul es una figura central del club con el que jugó en Primera en los años 50, al que ascendió en 1971 y 1991 y llevó a su primer título nacional comandando al Superdépor en 1995, pero su figura trascendía al terreno de juego por su forma de ser convirtiéndolo en un guía del deportivismo. La idea es instalar una capilla ardiente en el estadio de Riazor, aunque se trabaja en los preparativos. Su salud se había deteriorado en los últimos tiempos y llevaba unos cuantos años alejado de la vida pública hasta su deceso de hoy.

Con Arsenio Iglesias se va la figura más perdurable y que mayor huella ha dejado en el Deportivo en sus 116 años de historia. Desde que era un niño y se escapaba de casa para ver a Juan Acuña cuando el Dépor estaba en el balneario de Arteixo hasta hoy ha pasado una vida entera.

La capilla ardiente de Arsenio Iglesias se instalará en el estadio de Riazor este viernes, previsiblemente a partir de las 15.00 horas.

Arsenio Iglesias: Fotografías de una vida

Ver galería

Él fue ese niño emocionado con un equipo y con sus ídolos, él fue ese joven meritorio que alternaba con la Orquesta Canaro y el equipo de Scopelli y que poco después debutó, él fue ese compañero que estaba junto a Luis Suárez cuando daba sus primeros pasos, él fue ese coruñés que tuvo que emigrar a Alicante y a Granada antes de volver a casa, él fue ese técnico que salió al rescate en 1971, en 1988 con el gol de Vicente, él fue ese faro que llevó de nuevo al equipo a Primera tras 18 años de tinieblas, él fue el que volvió la jubilación para comandar un equipo único y generacional que le dio el primer título al club, 1995. Fue el último acto de servicio sobre el césped del entrenador con más partidos en la historia del Deportivo, pero siempre guio al club, al amor de su vida, con su forma de ser y con su forma de entender el deporte y la vida. Una escuela de vida que ahora se ha marchado.

Flores para Arsenio Iglesias

Ver galería

SEMBLANZA DEL DEPORTIVO A ARSENIO IGLESIAS

Arsenio Iglesias Pardo (Arteixo, A Coruña, 24 de decembro de 1930), o personaxe con maior influencia directa no terreo de xogo nos 116 anos de historia do RC Deportivo, faleceu hoxe venres 5 de maio aos 92 anos de idade.

Arsenio é un dos personaxes máis notables da centenaria historia deportivista, vinculado ao Club como xogador e adestrador, en distintas etapas, durante un cuarto de século.

O arteixán é o adestrador que máis partidos oficiais dirixiu ao Dépor (568) e o técnico que levou ao Club a conquistar a súa primeira Copa do Rei en 1995. Arsenio estivo un cuarto de século vinculado de maneira directa ao RC Deportivo, como xogador do Fabril e do CD Juvenil, como futbolista do primeiro equipo, como adestrador do Fabril e como técnico do primeiro equipo. Cun total de 714 partidos oficiais co primeiro equipo, como adestrador e como xogador, é o personaxe con maior influencia directa no terreo de xogo ao longo destes 116 anos.

A Coruña llora el adiós de Arsenio Iglesias

Arsenio Iglesias Pardo nace o 24 de decembro de 1930, na localidade coruñesa de Arteixo, sendo o pequeno de nove irmáns. Despois de militar en varios equipos, como o Penouqueira, o Ciudad Jardín ou o Bergantiños, ficha polo Fabril, co que unicamente disputa 6 partidos, antes de pasar ao CD Juvenil, filial do Deportivo. Corre o ano 1950. O Deportivo alcanza o subcampeonato de Primeira División e, na temporada seguinte, a súa dianteira faise famosa. Son Corcuera, Oswaldo, Franco, Moll e Tino, a coñecida como ‘Orquestra Canaro'.

Os traspasos de Franco e Tino no verán de 1951, unidos ás lesións, en outubro, de Corcuera, Oswaldo e Moll, fan que Chacho, o técnico deportivista, bote man do filial. Alí está Arsenio, que debuta o 28 de outubro de 1951 na visita a Les Corts, campo do FC Barcelona, en partido da 8ª xornada do Campionato de Primeira División. Faio, ademais, marcando o gol da honra na derrota deportivista por 6-1.

La capilla ardiente de Arsenio Iglesias, en Riazor a partir de las 15.00h

Arsenio xoga esa e as cinco campañas posteriores co Deportivo, sempre en Primeira División, sendo indiscutible nas tres últimas. Nas filas branquiazuis disputa 146 partidos (135 en Primeira, 6 de promoción e 5 de Copa), nos que anota 34 goles. En marzo de 1955 é convocado pola selección española para un encontro amigable fronte a Francia en Madrid, aínda que que non chega a debutar. Na campaña 1955-1956, marca o gol número 600 do Deportivo na máxima categoría. A entidade coruñesa traspásao ao Sevilla FC, mediado o exercicio 1956-1957 aínda que para o curso 1957-1958, por 50.000 pesetas máis as cesións de Liz e Areas.

Despois dun ano na capital hispalense, márchase ao Granada CF, onde milita cinco campañas e media e mesmo disputa unha final de Copa. Despois dunha temporada e media no Real Oviedo, colga as botas no Albacete Balompié, aos 35 anos, no transcurso da Temporada 1965-1966.

Muere Arsenio Iglesias a los 92 años

Un ano despois, regresa ao Deportivo para comezar a súa carreira como adestrador. En 1967 faise cargo do Fabril, ao que dirixe durante tres temporadas e media, ata que no Nadal de 1970 toma as rendas do primeiro equipo, trala destitución de Roque Olsen cando o Dépor marcha quinto en Segunda División. Arsenio debuta o 3 de xaneiro de 1971, cun empate en Riazor ante o Racing de Ferrol (2-2). Na última xornada, o Deportivo xógase o ascenso directamente co Rayo Vallecano. Aos madrileños bástalles un empate. Un gol de Beci dá os dous puntos e o billete a Primeira aos coruñeses. En só 20 partidos, Arsenio suma o seu primeiro éxito.

O preparador arteixán dirixe ao Dépor en Primeira as dúas campañas seguintes. Na primeira, o equipo logra manter a categoría coa décimo cuarta praza. Na segunda, non pode evitar o descenso. Arsenio fai as maletas rumbo a Alacante. Co Hércules CF logra un ascenso e a mellor clasificación da historia do club en Primeira: quinto. En Zaragoza repite ascenso, en Burgos logra a permanencia en Primeira e en Elxe acariña outro salto á elite. En Almería, na Temporada 1980-1981, sofre a súa primeira destitución, que marca un punto de inflexión na súa carreira nos bancos.

El Dépor dice adiós a Arsenio, el deportivista con "más influencia en 116 años"

Despois de pasar en branco o curso 1981-1982, após once campañas consecutivas sentado en diferentes bancos, regresa a Riazor para unha esperanzadora temporada, a 1982-1983. O Rayo Vallecano volve cruzarse no camiño do Dépor e de Arsenio nunha última xornada. Nesta ocasión, o empate basta ao Dépor ante os vallecanos, que non se xogan nada no aspecto deportivo. Os nervios traizoan aos coruñeses, que perden por 1-2. O favorecido é o RCD Mallorca. Dous rayistas, Izquierdo e García Jiménez, fichan semanas despois polo conxunto balear...

Arsenio continúa dúas temporadas máis, a 1983-1984 e a 1984-1985, co equipo lonxe de recuperar a súa praza na división de honra, en clara fase descendente. O técnico abandona a elite e mata a fame de adestrar no fútbol amateur, en Terceira. Nun SD Compostela a cuxas portas chama Andrés García Yáñez tres anos despois, presa da desesperación, en busca do salvavidas, para evitar a traxedia, no curso 1987-1988. O RC Deportivo, afogado polas débedas, trata de agarrarse ao seu fetiche, a un home de club e do Club.

Cando Arsenio retorna a Riazor, quedan catorce xornadas para acabar o Campionato de Segunda División. O Dépor ocupa prazas de descenso a Segunda B, tres puntos por baixo da zona de permanencia. Ao equipo cústalle gañar, pero só concede tres derrotas. Despois de catro empates consecutivos, alcanza a última xornada cunha única combinación posible para regatear o drama: que o Bilbao Athletic perda en Xerez e derrotar en Riazor ao Racing de Santander. O primeiro comeza a tomar forma nos primeiros minutos da segunda parte, con dous goles dos andaluces. Con todo, o Deportivo é incapaz de vencer a resistencia dun inconmensurable Pedro Alba. Ata que no minuto 92, á saída dun saque de esquina, ‘Chuchi' Hidalgo envía un balón raso ao corazón da área que cae a pés de Vicente Celeiro. O villalbés controla o esférico, acomódao á súa perna boa, a dereita, e bate ao meta cántabro. O delirio. O Deportivo, da man de Arsenio, logra a permanencia e esquiva unha máis que probable desaparición.

Semanas despois, Augusto César Lendoiro aterra no Club. O novo presidente renova a confianza no técnico de Arteixo. Na Temporada 1988-1989, o Dépor non pasa apuros na liga de Segunda (décimo posto) e na Copa do Rei asina unha viaxe sensacional, na que acariña a final, que leva consigo a clasificación para a Recopa de Europa. O Real Valladolid e Soriano Aladrén crúzanse no camiño dos coruñeses. Os valisoletanos igualan o 1-0 da ida. Na prórroga, coa conivencia do colexiado, logran o 2-0 e o billete á final.

O Deportivo dá outro pequeno salto de calidade no exercicio posterior, a pesar do cal se atopa na duodécima posición xa ben entrada a segunda volta. Un incrible sprint final, no que gaña sete dos últimos oito encontros, lévao á cuarta praza, que lle concede a posibilidade de loitar polo ascenso nunha promoción ante o Tenerife. O Dépor saca un valioso empate sen goles no Heliodoro Rodríguez. Na volta, a mala sorte cébase cos pupilos de Arsenio. No fatídico minuto 13, unha cabezada de Eduardo estrélase no traveseiro, rebota nas costas do gardameta Fernando e introdúcese na portería branquiazul.

Mauro Silva: "Arsenio, para mí y para Bebeto era como un padre"

Un ano máis en Segunda. E un ano máis con Arsenio no banco, cun Deportivo reforzado para lograr, si ou si, o ansiado ascenso. Unha vez máis, unha última xornada a todo ou nada. Ao Real Murcia bástalle un punto en Riazor. Ao Deportivo só válelle o triunfo. Dous goles de Zoran Stojadinović poñen fin á etapa máis nefasta da historia do Club, que comezase 18 anos antes, tamén co ‘Raposo de Arteixo' como director da orquestra branquiazul.

Arsenio afástase dos focos para o regreso a Primeira. Ocúpase de asesorar ao presidente. No banco senta Marco Antonio Boronat. A mala marcha do equipo obriga, de novo, a tirar da súa sabedoría. Co Dépor en zona de promoción e oito xornadas por diante, volve tomar as rendas do equipo, que logra oito puntos cos que evita o descenso, pero non a promoción. Contra o Real Betis Balompié, o búlgaro Kiriakov salva os mobles após fallar un penalti. Na volta, os branquiazuis deféndese con uñas e dentes. Arrancan un empate sen goles que certifica a continuidade en Primeira.

Aquela permanencia marca outro punto de inflexión. O verán de 1992 establece o arranque do mellor Deportivo da historia. Arsenio ten a oportunidade de dirixir, ao fin, a un Deportivo gañador, a un Dépor ao que chegan Bebeto, Mauro Silva, Aldana ou Nando. A un Dépor ‘súper'. Aquela Temporada 1992-1993 conclúe cun terceiro posto que se converte na mellor clasificación en Primeira desde o subcampeonato de 1950. Ademais, trae consigo o primeiro pasaporte para competición europea. O Deportivo xogará a Copa da Uefa.

O curso 1993-1994 é o do debut continental. En Dinamarca, Inglaterra e Alemaña xa saben como llas gastan Arsenio e o ‘Súper Dépor'. Na liga, a gloria escápase de forma dramática, cun penalti fallado “cando xa non había tempo nin para respirar”, como di o adestrador deportivista nunha emotiva e inesquecible rolda de prensa.

O desquite de Arsenio e do ‘Súper Dépor' chega doce meses despois, na Copa do Rei. O partido decisivo –o número 568 do ‘Raposo de Arteixo' como adestrador branquiazul– ante o Valencia CF ten final feliz. O gol de Alfredo, recentemente reiniciado o encontro trala suspensión tres días antes debido ao diluvio que alagou Madrid, pon a aquel equipo e ao seu adestrador no lugar que merecen, no palmarés oficial do fútbol nacional.

Retirado definitivamente do fútbol após un curto paso polo banco do Real Madrid, Arsenio recibiu a máis alta distinción do RC Deportivo, a insignia de Ouro e Brillantes, ademais de ser nomeado Lenda Branquiazul, o 14 de maio de 2016, no descanso do último partido do campionato ligueiro do curso 2015-2016 precisamente ante o equipo branco.