Rueda ou a síndrome do segundón

Case nove meses despois do seu nomeamento por delegación como presidente da Xunta por parte do anterior titular, Alfonso Rueda segue tendo cara de vicepresidente. Ás dúbidas recoñecidas implicitamente sobre o seu carisma no debate sucesorio de Feijóo, engádeselle agora tamén a sospeita sobre aqueles atributos compensatorios que debe posuír o príncipe cando non é simpático, atractivo nin “campechano”, é dicir, autoridade, decisión, astucia, severidade. Rueda semella afectado xa pola síndrome do segundón, de quen gañou o seu prestixio no pasado como man dereita do líder carismático a quen libraba da pesada carga do traballo sucio orgánico ou burocrático e que, pola mesma natureza servil da súa relación co vinculeiro, non dá acadado cando este desaparece o recoñecemento dos seus pares, que seguen vendo nel a sombra do antigo xefe e, o que é peor, o usufrutuario dunha lexitimidade non conquistada por el mesmo, senón outorgada, delegada polo soberano ausente. Este complexo semella corroboralo o propio Alfonso Rueda cada vez que procura ansiosamente fotos á beira do antigo patrón ou de Rajoy, facendo patente aquilo mesmo do que o acusan a diario, a saber: que carece de confianza no seu propio prestixio que lle foi tamén confiado en depósito, e que ten como data de reintegro as vindeiras eleccións autonómicas.

Alén das cuestións de liderado, carisma e sucesión, tampouco parece que as cousas vaian mellor no que debera ser a súa especialidade: a xestión dilixente dos asuntos administrativos, isto é, a gobernanza. Comezou situándose de par da facción máis ultramontana do seu partido en asuntos como a exención fiscal aos ricos nos impostos de transmisión, que promoveu Díaz Ayuso, ou na proposta de García-Gallardo, o vicepresidente de Vox en Castela e León, secundada por Mañueco, de atrancar pola vía da extorsión psicolóxica o dereito das mulleres a controlar o seu embarazo. Definíndose como un ultraliberal regresivo en materia económica e nacional-católico no que atinxe aos dereitos das mulleres, perdeu a oportunidade de competir polo espazo de centro e amosou, por fin, o que talvez sexa o seu verdadeiro rostro ideolóxico, situado en coordenadas moi afastadas do consenso maioritario na sociedade sobre estas cuestións.

Nos asuntos que dependen unicamente da súa propia competencia, como a Sanidade e o concurso eólico, as cousas semellan ir de mal en peor. No primeiro caso, o goberno da Xunta non atopa mellores argumentos para xustificar as delongadas listas de agarda no Sergas que criminalizar a quen as denuncia, facendo, unha vez máis, oposición da oposición. Por último, a aprobación atropelada de máis de 70 proxectos de novos parques eólicos en menos dunha semana, ademais de pór de manifesto a entrega do País aos intereses do oligopolio enerxético, augura problemas severos na fase de recurso, así como a mobilización constante por parte dunha cidadanía cada vez máis consciente do espolio.

Só as vitorias conquistadas persoalmente redimen os herdeiros do estigma da súa ilexitimidade, e nin tan sequera o PP ten asegurada en Galicia a vitoria baixo a dirección dun liderado mediocre.